वीतराग ज होय छे, रागवाळुं होतुं नथी, ए वात परमात्मप्रकाशमां वारंवार
‘वीतराग स्वसंवेदन’ एम कहीने समजावी छे. साधकभूमिकामां राग हो भले पण तेनुं
केवळज्ञाननी वात छे. अहो, जगतमां जे कोई जीव पोतानुं हित करवा चाहतो होय
तेणे पूर्ण केवळज्ञान पद ज नमवा योग्य छे, ते ज आदरवा लायक छे, तेने ज हितरूप
समजीने ते प्रगट करवा योग्य छे. सर्वज्ञपदनो अचिंत्य अपार महिमा जाणीने मारुं
अंतरवलण ते वीतराग विज्ञान तरफ ढळे छे नमे छे.
राग वगर एक समयमां त्रणकाळ त्रणलोकने जाणे–एवुं जेनुं सामर्थ्य छे ते पर्याय
आत्मामांथी ज प्रगटे छे. आम श्रद्धामां लईने ओळखाणपूर्वक वीतरागविज्ञानने जेणे
अपूर्व मंगळ छे, ते साररूप छे.
नीकळे तेम नथी. ज्ञानीओए जगतना सर्वे तत्त्वोने जाणीने तेनुं मथन करतां तेमांथी
शुद्ध चैतन्यना केवळज्ञानरूपी माखण तारव्युं. तेने ज साररूप जाण्युं. अंर्तध्यानवडे
चैतन्यने वलोवीने मुनिओए वीतराग विज्ञानरूप सार काढ्यो. बाकी बाह्यद्रष्टि जीवो
रागथी पार एवा वीतराग विज्ञानने तेओए जाण्युं नहि. वीतराग विज्ञानने साररूप
ओळखीने तेनुं बहुमान करवुं ते मंगळ छे.
प्रगट करवा माटे तेनी प्रतीत करीने वंदन अने आदर करीए छीए. आ रीते
सर्वज्ञदेवनी श्रद्धा अने बहुमानपूर्वक शास्त्रनी शरूआत थाय छे.