परिणमवानो आ अवसर आव्यो छे. आ अवसरमां परद्रव्यनो वांक
काढीने अटकीश मा; तारा दोषने तारी पर्यायनो ज अपराध समजीने,
शुद्धात्माना प्रेमना जोरे ते दोषने मूळमांथी उखेडी नांखजे, शुद्धताना आ
अवसरने चूकीश मा!
सेनाने शुद्धस्वरूपना अनुभववडे जीती शकाय छे. परंतु जे जीवो परद्रव्यथी भिन्न पोताना शुद्ध
द्रव्यने अनुभवता नथी ने परद्रव्य साथे भेळसेळवाळो ज पोताने अनुभवे छे, ते जीवो अशुद्ध
अनुभववडे मोहशत्रुनी सेनाने जीती शकता नथी, स्वरूपथी भ्रष्ट एवा ते मिथ्याद्रष्टि जीवो
मोहने ज वश वर्तता थका राग–द्वेषने करे छे. ते राग–द्वेष करवामां कांई परद्रव्यनो तो जराय
दोष नथी, जीवनो पोतानो ज दोष छे. छतां परनिमित्तनो दोष देखे छे ते जीव ते राग–द्वेषने केम
मटाडी शकशे? परद्रव्यथी राग–द्वेष थवानुं जेणे मान्युं, तो जगतमां परद्रव्यो तो अनंत छे ने
सदाय छे एटले, तेना अभिप्रायमां सदाय अनंत राग–द्वेष थवानुं आव्युं; परद्रव्यनी
विद्यमानतामां शुद्ध परिणमवानो अवसर ज तेने कयां रह्यो?
द्वेषरूप पर्याय अशुद्ध छे ने तारुं सहज स्वरूप शुद्ध छे; ते