ते ज शुद्धात्मा हुं स्वानुभवरूप निजवैभव सहित देखाडुं छुं. अहा, ‘आवो शुद्धआत्मा हुं
छुं’ एम जाणीने, अनुभवीने तुं खुशी था, आनंदित था. शुद्धात्माना अनुभवनो आ
अवसर आव्यो छे –एम समजीने प्रसन्न था.
परद्रव्य तो जगतमां सदाय छे, जो ते विकार करावतुं होय तो तो सर्वकाळ ते विकार
कराव्या ज करे, ने जीवने विकारथी छूटवानो अवसर ज कोई न रहे. माटे तारुं शुद्ध के
अशुद्धपरिणमन ताराथी ज छे एम तुं जाण, तो शुद्धद्रव्यना आश्रये शुद्धता प्रगट करीने
अशुद्धताने टाळवानो अवसर तने आवशे.
परद्रव्यनो जरापण हाथ नथी. –आवी स्वतंत्रता जाणतां स्वसन्मुख थईने शुद्धतानो
अवसर आवे छे.
जीती शकतो नथी, एटले के शुद्धतारूप पोते परिणमतो नथी. तेनो अपराध शुं? के कर्म
वगेरे परद्रव्य मने विकार करावे छे एम ते माने छे, ते तेनो मोटो अपराध छे.
जीवराशी मिथ्याद्रष्टि अनंतसंसारी छे, संसार–समुद्रने ते पार करी शकतो नथी,
अशुद्धताथी छूटी शकतो नथी. स्वाधीन परिणमनने ते मानतो ज नथी पछी तेनी अशुद्धता
कयांथी टळे?
ज वर्ती रह्या छे, कोई द्रव्य बीजाना परिणमनमां दखल नथी करतुं. भाई, अशुद्धतारूप
तारी भूल तें करी छे; परद्रव्यमां एवी कोई शक्ति नथी के तारामां दोष करे; ने तारुंय
एवुं स्वरूप नथी के परथी तारामां दोष थई जाय. अरे, तारा