: ભાદરવો : ૨૪૯૪ આત્મધર્મ : ૧૧ :
જુઓ તો ખરા સન્તોની કરુણા! પ્રવચનસારમાં પણ કહે છે કે–‘‘પરમ
પરમાત્મપ્રકાશની ઉત્થાનિકામાં પણ પ્રભાકર–શિષ્ય શ્રીગુરુને વિનતિ કરે છે કે
હે સ્વામી! આ સંસારમાં ભમતાં ભમતાં મારો અનંતકાળ વીતી ગયો પણ હું સુખ
જરાય ન પામ્યો, મહાન દુઃખ જ પામ્યો. અનંતવાર ઉત્તમકુળ વગેરે સામગ્રી મળી છતાં
હું જરાય સુખ ન પામ્યો; સ્વર્ગમાં પણ મને સુખ ન મળ્યું, વીતરાગી પરમાનંદસુખનો
સ્વાદ મેં કદી ન ચાખ્યો. આ પ્રમાણે પોતાના ભાવ નિર્મળ કરીને શિષ્ય વિનવે છે કે હે
ગુરુ! આ ચાર ગતિના દુઃખથી સંતપ્ત એવા મને, પ્રસશ્ન થઈને તમે કોઈ એવું
પરમાત્મત્ત્વ બતાવો કે જેને જાણવાથી ચાર ગતિનાં દુઃખનો નાશ થાય ને આનંદ પ્રગટે.
ત્યારે શ્રીગુરુ કહે છે કે એવું સ્વરૂપ હું તને કહું છું, તે ‘णिसुणि तुहुँ’ તું સાંભળ. આમ
ચાર ગતિમાં કુલ અનંતા જીવો છે. મનુષ્યમાં અસંખ્યાતા છે, નરકમાં
હે જીવ! તારા દોષે તને બંધન છે–એ સંતની પહેલી શિક્ષા છે. તારો દોષ એટલો
કે પરને પોતાનું માનવું, ને પોતે પોતાને ભૂલી જવું. [શ્રીમદ્ રાજચંદ્ર]