: भादरवो : २४९४ आत्मधर्म : १५ :
सुखस्वरूप छे. ‘अरे, आवा दुःख करतां तो मरी जवुं सारूं’ – एम मरण करतां पण
दुःख असह्य लागे छे, दुःखथी छूटवा माटे मरणने पण गणकारतो नथी. आ रीते जीवने
दुःख गमतुं नथी तेथी शरीर छोडीने पण दुःखथी छूटवा मांगे छे, एटले अव्यक्तपणे
पण एम सिद्ध थाय छे के आत्मामां देह वगर सुख छे. जो देहातीत आत्माने पोतामां
देखे तो जरूर सुख अनुभवमां आवे. पण आत्मानुं साचुं भान करतो नथी तेथी
पोतानुं सुख पोताना अनुभवमां आवतुं नथी.
अंदर अपमान वगेरेनुं तीव्र दुःख लागे, समाधान करी न शके, नपास थयो
होय के धंधामां मोटी खोट गई होय; देहनी तीव्र पीडा सहन न थाय–एवा प्रसंगे कोई
जीव विचारे छे के अरेरे! हवे तो झेर खाईने आ दुःखथी छूटुं. –जुओ तो खरा, झेर
खावुं सहेलुं लागे छे पण दुःख सहन करवुं अघरुं लागे छे ! भाई, देह छोडीने पण
खरेखर जो तुं सुखी थवा मांगतो हो ने दुःखथी तारे छूटवुं होय तेनो साचो रस्तो ले.
देहथी भिन्न ज्ञानस्वरूप आत्मा शुं चीज छे तेनी ओळखाण करीने वीतरागीविज्ञान
प्रगट करवुं ते ज साचो उपाय छे. अहीं ए उपाय संतो तने बतावे छे, ते सावधान
थईने सांभळ.
‘आत्मभ्रान्ति सम रोग नहीं, सद्गुरु वैद्य सुजाण’. अरे, देहना रोगनी
पीडाथी छूटवा मांगे छे, पण भाई, आत्मभ्रांतिना रोगनुं महान दुःख छे, तेनाथी
छूटवानो उपाय कर. ते माटे वीतरागविज्ञाननो उपदेश आपनारा सद्गुरुने साचा वैद्य
जाण. एवा गुरु दुःखथी छूटवानो ने सुख प्रगट करवानो जे उपदेश आपे छे ते
संबोधन
हे जीव!
तारा जीवनमां तें जे आत्मध्येय नक्क्ी कर्युं
छे, जे ध्येयने साधवा माटे तुं निवृत्तिपूर्वक सत्संग
सेवी रह्यो छे, ते उत्तम ध्येयने एक पळ पण तुं
भूल मा; ते ध्येयने ढीलुं थवा न दे.... अति अति
उद्यमवडे उत्साहथी ध्येयने सिद्ध कर.