वदी एकमना रोज थयो. ‘समयसार’
एटले शुद्धाआत्मा, तेना भावोनुं फरीफरीने
घोलन करतां मुमुक्षुहदयमां सुखनी उर्मिओ
जागे छे. आत्मानुं साध्य एवुं सिद्धपद, ते
सिद्धदशाने पामेला सिद्धभगवंतोने
आत्मामां ध्येयपणे स्थापीने समयसारनुं
तमे सांभळो. केवो छे शुद्धआत्मा? स्वानुभूतिवडे जणाय एवो छे. द्रव्यकर्म–भावकर्म–
नोकर्मरहित शुद्ध छे एटले साररूप छे. शुद्धनयना विषयरूप आवो शुद्धआत्मा ज
साररूप छे, ते ज ध्येयरूप छे, तेथी तेने ध्येयरूप स्थापीने नमस्कार कर्यां छे. शुद्धआत्मा
तरफ जे भाव ढळ्यो ते भाव मंगळरूप छे.
शुद्धआत्मानी अस्तिथी वर्णन कर्युं तेमां रागादिक अशुद्धतानी नास्ति आवी ज गई.
शुद्धआत्मा तरफ जे पर्याय झुकी तेमां रागादिनो अभाव थयो. सम्यग्दर्शन प्रगट करवा
माटे आवा शुद्धआत्मा तरफ सावधान थईने तेने तुं लक्षमां ले. शुद्धद्रव्य साथे पर्यायनुं
मिलन करीने तेने हुं नमुं छुं–एवी परिणति ते अपूर्व मंगळ छे.