: ६ : आत्मधर्म : कारतक : २४९प
* शुद्धद्रव्यने प्रतीतमां लेतां पर्यायमां शुद्धता न थाय एम बने नहि. द्रव्य–
पर्याय बंने ‘शुद्ध’ थया.
* पर्याय पोते रागथी जुदी पडीने शुद्ध थई त्यारे ज तेणे जाण्युं के ‘हुं
(आत्मा) शुद्ध छुं.’ पर्याय रागमां रहीने शुद्धद्रव्यने ओळखी शके नहि.
* रागनी उपासना करे ते शुद्ध नथी; शुद्धद्रव्यनी उपासना करे ते ज ‘शुद्ध’ छे.
* द्रव्य तो शुद्ध छे ज, पण तेनी उपासना करीने शुद्धने सेवे, त्यारे ज ते
आत्माने ‘शुद्ध’ कह्यो. त्यांथी “समयसारनी शरूआत” थई.
* ‘शुद्धद्रव्य’–एम लक्षमां लेनार कोण?–तेना तरफ ढळेली शुद्धपर्याय, तेणे ज
शुद्धपणे पोतानो अनुभव कर्यो छे,–आवो अनुभव ते मोक्षमार्ग छे.
ज्ञायकभाव शुद्धआत्मा शुभ–अशुभभावरूपे थई गयो नथी, तेनाथी जुदा
स्वभावे ज रह्यो छे; छतां ते स्वभावनी उपासना (श्रद्धा–ज्ञान–एकाग्रता) जे नथी
करतो, ने एकला अशुद्ध पुण्य–पाप भावोरूपे ज पोताने अनुभवे छे–ते भगवानने
भूलीने भवमां भटके छे. वीतरागस्वभावने भूलीने अज्ञानी विकल्पने ज वेदे छे,
ज्यारे एनाथी जुदो पडीने निर्विकल्प एक विज्ञानघनस्वभावरूपे पोते पोताने
अनुभवे त्यारे सम्यग्दर्शन थाय छे; त्यारे ज तेणे शुद्धात्मानी उपासना करी कहेवाय. ने
त्यारे ज आत्मज्ञ–सन्तोनी खरी उपासना ने संगति तेणे करी कहेवाय.
* मोक्षमार्गनी रीत *
[निश्चय–व्यवहाररूप उपदेशनुं तात्पर्य शुं? ] (गा. ८–९–१०)
– जे ज्ञानपर्याय आत्मस्वभावने स्पर्शे–अनुभवे तेने भावश्रुत कहेवाय छे... ते
मोक्षनुं कारण छे. आवा भावश्रुतवडे मोक्षनी परिपाटी शरू थाय छे, ने संसारनी
परिपाटी बंध थाय छे.
– आवी भावश्रुत पर्यायवडे धर्मीए केवळ–शुद्ध आत्माने जाण्यो तेथी तेने
श्रुतकेवळी कहेवाय छे. बधुंय ज्ञान ते आत्मा ज छे, तेथी जेणे आत्माने जाण्यो तेणे सर्व
ज्ञानने जाण्युं, तेथी ते श्रुतकेवळी छे.
– आत्माने जाणनारुं आवुं श्रुतज्ञान ते सूक्ष्म छे, अपूर्व छे, ते धर्म छे, ने तेनुं
फळ अलौकिक अतीन्द्रिय आनंद छे.