ऊभो रहेतो, पण गुण–पर्यायोने अंदर संकेलीने अभेद आत्माने जाणे छे; त्यां
निर्विकल्प चैतन्यस्वभावना अनुभव सहित सम्यग्दर्शन थाय छे.
छे. आ उपाय वडे सम्यग्दर्शन थाय ज.
तेनी चमक केवी छे,–ए बधा पडखांनो विचार हारनुं स्वरूप नक्की करवा माटे करे छे,
पण पछी हार खरीद करीने, ज्यारे ते पहेरे छे त्यारे मोती वगेरेना विचारने छोडीने
केवळ हार पहेर्यानुं सुख भोगवे छे; तेम चैतन्यना चिंतामणिनो साचो हार एवो आ
आत्मा; तेनो जे अनुभव करवा मांगे छे ते जीव प्रथम तो तेनां गुणो तथा पर्यायोनो
विचार करे छे; मारुं द्रव्य केवुं? के अरिहंत भगवान जेवुं; जडथी भिन्न, रागथी भिन्न;
मारामां गुणो केटला? ते गुणोनुं कार्य शुं? तेनो काळ केटलो? के त्रिकाळ. तेनुं परिणमन
ते पर्याय. आम द्रव्य–गुण–पर्यायना बधा पडखांनो विचार करीने आत्मानुं स्वरूप
नक्की करे छे. पण पछी तेना विचारमां ज रोकाई रहेतो नथी, परंतु पर्यायोने आत्मामां
ज अंतर्गत करीने समावी दे छे, ने गुणोना भेदनुं पण लक्ष छोडीने, एक अभेदरूप
आत्माने शुद्धपणे अनुभवमां ल्ये छे, त्यारे तो ते अनुभवनो आनंद ज छे; भेदना
विकल्पो ते वखते नथी. आवी दशा थाय त्यारे सम्यग्दर्शन थयुं कहेवाय; त्यारे मोहनो
नाश थाय छे.–आ मोहने जीतवानी रीत छे.
करीने जगत समक्ष तेनो उपाय खुल्लो कर्यो छे; सन्तोए शुद्धात्माना अनुभवनी रीत
बतावीने जगत उपर मोटो उपकार कर्यो छे...मोक्षमार्गने जीवंत राख्यो छे.