समजाव्युं’ एम कह्युं छे. आ रीते अलौकिक संधि छे; उपादान–निमित्तनो सुमेळ छे.
निरंतर उद्यम करीने एटले मोटो प्रयत्न करीने शुद्धात्मा समजवा माटे उपादान जाग्युं
त्यां ते समजावनारुं निमित्त पण निरंतर छे, अहो, आवा शुद्धात्माना अनुभवनो आ
अवसर छे... अनुभवनी सोनेरी घडी छे.
तेनुं हवे मने भान थयुं; मारामां ज मारा परमेश्वरआत्माने में देख्यो...अनादिथी मारा
आवा आत्माने हुं भूली गयो हतो, मने कोई बीजाए भूलाव्यो न हतो, पण मारा
अज्ञानने लीधे हुं ज भूली गयो हतो; मारा आत्मानो महिमा चूकीने हुं संयोगनो
महिमा करतो, तेथी हुं मारा आत्माने भूली गयो हतो, पण श्रीगुरुना अनुग्रहपूर्वक
उपदेशथी सर्व प्रकारना उद्यमवडे मने मारा परमेश्वर आत्मानुं भान थयुं. श्रीगुरुए
जेवो आत्मा कह्यो हतो तेवो हवे में जाण्यो.
आत्माराम थयो. हवे हुं मारा आत्माने केवो अनुभवुं छुं?–
कंई अन्य ते मारुं जरी परमाणुमात्र नथी अरे!’
श्रद्धा–ज्ञान–आचरण करीने हुं सम्यक् प्रकारे आत्माराम थयो छुं...हवे ज हुं खरेखरो
आत्मा थयो छुं... मारा आत्माने हवे हुं एवो अनुभवुं छुं के–
छुं. मारा मतिश्रुतज्ञानने अंतरमां एकाग्र करीने हुं मारुं स्वसंवेदन प्रत्यक्ष करुं छुं.
अंतर्मुख अनु–