थाय? –जरूर थाय. ‘केटला वखतमां?’–के मात्र बे घडीमां! कदाच तने कठण लागे अने
वार लागे तोपण वधुमां वधु छ महिनामां तो जरूर आत्मानी प्राप्ति थशे. आ रीते
आत्मप्राप्तिना अभ्यासनो वधुमां वधु कोर्स छ महिना छे. छ महिनाना एकधारा साचा
अभ्यासथी आत्मप्राप्ति जरूर थाय छे.
दरकार छोडीने जे शिष्य आत्मानो अनुभव करवा तैयार थयो ते शिष्य काळना माप
सामे जोतो नथी के ‘केटलो काळ थयो!’–ते तो अंतरमां चैतन्यने पकडवाना अभ्यासमां
ऊंडो ने ऊंडो ऊतरतो जाय छे, क्षणे क्षणे चैतन्यस्वभाव नजीक ने नजीक थतो जाय छे.
आवो ने आवो धारावाही अभ्यास ठेठ आत्मानो अनुभव थतां सुधी ते चालु ज राखे
छे. आवा अनुभवना अभ्यासमां तेने पोताने ज अंतरमां प्रतिभासे छे के मारा
चिदानंद स्वभावनी शांति हवे नीकटमां ज छे. सुखना समुद्रने स्पर्शीने ठंडी हवा आवी
रही छे, हवे सुखनो समुद्र एकदम पासे ज छे. आथी आचार्यदेवे कह्युं के: हे भाई! छ
महिना आवो अभ्यास करवाथी तने पोताने ज हृदयमां चैतन्यनो विलास देखाशे. माटे
बीजी आडीअवळी अत्यार– सुधीनी अभ्यासेली तारी दलीलो एककोर मूक अने आ
रीते अंतरमां चैतन्यना अनुभवनो अभ्यास कर.
रेडाता... माताओ पण धर्मात्मा हती. तेओ पोताना बाळकोने आवा उत्तम संस्कारो
शीखवती. अने बाळको पण अंतरमां अभ्यास करीने–अंतरमां ऊतरीने आठ आठ
वरसनी उंमरमां आत्मानो अनुभव करता...भारतमां चैतन्यविद्यानो आवो धीकतो
धर्मकाळ हतो...तेने बदले आजे तो आ चैतन्यविद्यानुं श्रवण मळवुं पण केटलुं दुर्लभ
थई पड्युं छे!! परंतु जेने हित करवुं होय ने शांति जोईती होय तेणे आ चैतन्यविद्या
शीख्ये ज छूटको छे...आ सिवाय जगतनी बीजी कोई विद्या वडे आत्माने हित के
शांतिनो अंश पण मळे तेम नथी. माटे हे जीव! ‘आ वात अमने न समजाय...अमने
अघरुं लागे...अत्यारे अमने टाईम नथी’–एम नकामुं कलबल करवानुं छोड. ने आ
चैतन्यना अभ्यासमां ज तारा आत्माने जोड. छ महिना एकधारो अभ्यास करवाथी
तने जरूर आत्मज्ञान अने आत्मशांति थशे.