एम आगळ समजावशे.
अभाव थाय छे. औदयिकभावो शुभ–अशुभ अनेक प्रकारनां छे, ते कोई
भावो मोक्षनुं कारण थता नथी. धर्मी जीवो पोताना ज्ञानने
औदयिकभावोथी भिन्न अनुभवे छे.
पारिणामिकरूप परमस्वभाव दरेक जीवमां सदाय विद्यमान छे.
विकास छे तेनी आ वात छे. पांच भावोमां उपशमभावने सौथी पहेलो कह्यो,
मोक्षमार्गनी शरूआत उपशमभावथी थाय छे. अंदर रागरहित शांत अकषाय
स्वरूपना वेदन वडे आत्माने उदयथी भिन्न जाण्यो त्यारे उपशमभाव प्रगट्यो ने
त्यारे उदयभावोने जेम छे तेम जाण्या. उपशमभाव वगर उदयने पण जाणशे
कोण? भेदज्ञान वगर तो उदयने जाणतां ते उदयभावने ज पोतानो स्वभाव मानी
लेतो हतो. हवे तेनाथी भिन्नता जाणतां मोक्षमार्ग शरू थयो. उपशमभावसहित
थयेलुं सम्यग्ज्ञान ते ज उदयने यथार्थ जाणे छे. तत्त्वार्थसूत्रमां पण पांच भावना
कथनमां पहेलो उपशमभाव लीधो छे.