जगतना अभिप्रायो सामे झूझता ए अध्यात्मयोगीनी गर्जना जेमणे सांभळी हशे
तेमना कानमां हजु तेनो रणकार गुंजतो हशे.
मुख्यत्वे आवता होय छे. परंतु कानजी महाराज ज्यां पधारे त्यां तो युवानो,
केळवायेला माणसो, वकीलो, दाक्तरो, शास्त्रना अभ्यासीओ वगेरेथी उपाश्रये
ऊभराई जतो. मोटां गामोमां महाराजश्रीनुं व्याख्यान प्राय: उपाश्रयमां नहि पण कोई
विशाळ जग्यामां राखवुं पडतुं. दिवसे दिवसे तेमनी ख्याति वधती ज गई. व्याख्यानमां
हजारो माणसो आवतां. आसपासनां गामोमांथी पण माणसो आवतां. आगळ जग्या
मळे ए हेतुथी सेंकडो लोको कलाक–दोढदोढ कलाक वहेला आवीने बेसी जता. कोईक
जिज्ञासुओ व्याख्यानोनी टूंकी नोंध करी लेता. जे गाममां महाराजश्री पधारे ते गाममां
श्रावकोना घरे घरे धर्मनी चर्चा चालती अने सर्वत्र धर्मनुं वातावरण जामी रहेतुं.
शेरीओमां श्रावकोनां टोळां धर्मनी वातो करतां नजरे पडतां. सवार, बपोर ने सांज
उपाश्रयना रस्ते जनसमुदायनी भारे अवर–जवर रह्या करती. उपाश्रयमां लगभग
आखो दिवस तत्त्वज्ञानचर्चानी शीतळ लहरीओ छूटती. केटलाक मुमुक्षुओनुं तो
वेपारधंधामां चित्त चोटतुं नहि ने महाराजश्रीनी शीतळ छायामां घणोखरो वखत
गाळता. आ रीते गामोगाम अनेक सुपात्र जीवोना हृदयमां महाराजश्रीए सत्नी
रुचिनां बीज रोप्यां. महाराजश्रीना वियोगमां पण ते मुमुक्षुओ महाराजश्रीनो बोध
विचारता, भवभ्रमण केम टळे, सम्यक्त्व केम प्राप्त थाय–तेनी झंखना करता कोई वार
भेगा मळीने तत्त्वचर्चा करता, महाराजश्रीए कहेलां पुस्तको वांचता–विचारता.
महाराजश्रीनां व्याख्याननी नोंध मुमुक्षु भाईबहेनो पासेथी मेळवी वांची लेतां.