: जेठ : २४९प आत्मधर्म : २१ :
वैराग्य प्रेरक वातावरणमां गुरुदेवे लागणीभीना हृदये बोधवचनो संभळाव्यां; तेमां
खास एम कह्युं के आत्मा ज्ञानस्वरूप छे, दोष अने पाप तेनुं खरुं स्वरूप नथी.
अज्ञानथी आवेशमां जीव पाप करी नांखे छे पण ते कांई कायमी वस्तु नथी,
एटले ते दोषने टाळी शकाय छे, ने ज्ञानवडे निर्दोष सुखीजीवन जीवी शकाय छे.
आत्माने न ओळखे त्यां सुधी अज्ञानथी बधाय जीवो संसाररूपी जेलमां ज पडेला छे,
देहथी भिन्न आत्मा शुं चीज छे तेनुं भान करे त्यारे ते संसारबंधनरूपी जेलमांथी
छूटीने मोक्षसुख पामे छे. बंधनमां तो सुख केम होय? ज्ञानस्वभाव बंधन वगरनो छे
ते ज सुखरूप छे, तेनी ओळखाण करतां बंधन टळे छे ने सुख थाय छे.
जेलमां, जेने थोडा ज दिवसो पछी फांसी थवानी हती एवा एक नानी उंमरना
उदास युवानने देखीने वैराग्यथी रोमांच खडा थई जता हता. मरण तो सामे ज
आवीने ऊभुं हतुं. गुरुदेव कहे–अरे! क्षणिक आवेशमां जीव शुं करी नांखे छे एनुं एने
भान नथी आवुं जीवन पामीने जीवनमां सारुं कार्य करवा जेवुं छे. पापीमां पापी जीव
पण क्षणमां पापपरिणाम पलटावीने आत्मानुं भान करी शके छे, ने पोतानुं जीवन
सुधारी शके छे. जेलना केदीओनी माफक अंधशाळानां अंध भाईबहेनोने पण गुरुदेवे
संबोधन करेलुं, ते पण एक वैराग्यभीनो प्रसंग हतो.
राजकोटमां समवसरण अने मानस्तंभनुं शिलान्यास करीने पछी जोरावरनगर
थईने गुजरातना रखियाल गामे पधार्या, त्यां पण नूतन जिनमंदिरमां जिनेन्द्र
भगवंतोनी वेदी प्रतिष्ठानो उत्सव फागण सुद १४ थी फागण वद त्रीज सुधी थयो;
पांच हजार उपरांत माणसोए तेमां भाग लीधो. गुजरातनो आ एक महान उत्सव
हतो. तेमां दोढसो जेटला तंबु बंधायेला ने ‘नेमिनाथनगर’ वसेलुं. गुरुदेवना प्रतापे
नानकडा गाममां मोटो उत्सव उजवायो.
त्यारबाद गुजरातनां गामो देहगाम, सोनासन, फत्तेपुर, रणासण अने तलोद
थईने पछी वढवाणशहेर, गोंडल, तथा जेतपुर पधार्या; जेतपुरथी ता. १३–३–६४ नी
सांजे गिरनार तळेटीमां जईने ए सिद्धिधामने वंदन करी आव्या...त्यां नेमनाथप्रभुनो
वैराग्यजीवननो साक्षात्कार करावे एवी भावभीनी भक्ति थई. (जेतपुरथी गिरनार
पंदर माईल नजीक छे.) जेतपुर पछी पोरबंदर, लाठी, सावरकुंडला, कानातळाव,
मोटाआंकडिआ थईने उमराळा–जन्मधाममां पधार्या. पोरबंदरमां त्यांना महाराणाश्री