: ૮ : આત્મધર્મ : દ્વિ. અષાડ : ૨૪૯૫
એક હતો વાંદરો
[બાળકો! ઘણા વખતથી તમારા
માટે વાર્તા આપી શક્્યા ન હતા; આ
અંકમાં આપીએ છીએ. બાળકોને
ઘણીવાર ‘વાનરસેના’ કહેવાય છે. પરંતુ
એક વાનરનો આત્મા પણ પોતાની
ઊંચી ભાવના વડે ભગવાન થઈ શકે છે,
–તે વાત તમને આ વાર્તા કહેશે. ]
એક હતો વાંદરો.
જો કે પૂર્વ ભવમાં તો તે મનુષ્ય
હતો, પણ તે વખતે તેણે આત્માની
સમજણ કરી નહિ ને ઘણા માયા–કપટ
કર્યા, તેથી તે મરીને વાંદરો થયો.
તે વાંદરો એક વનમાં રહેતો હતો.
વાંદરાભાઈ તો વનમાં રહે ને ફળફૂલ ખાય;
એક ઝાડ પરથી બીજા ઝાડ પર કુદાકૂદ કરે.
છમ છમ કરતાં છલાંગ મારે, ને હૂક હૂક કરતાં બીવડાવે.
તે વનમાં કોઈ વાર મુનિ આવે ને ઝાડ નીચે ધ્યાનમાં બેસે; તે મુનિને દેખીને
વાંદરો બહુ રાજી થાય, ને તે ઝાડ ઉપર તોફાન કરે નહિ.
એકવાર તે વનમાં એક રાજા ને રાણી આવ્યા.
રાજાનું નામ વજ્રજંઘ, અને રાણીનું નામ શ્રીમતી.
તે રાજાના બે દીકરા મુનિ થયા હતા.
તે મુનિ પણ તે વનમાં જ આવી ચડયા.