: ८ : आत्मधर्म : द्वि. अषाड : २४९५
एक हतो वांदरो
[बाळको! घणा वखतथी तमारा
माटे वार्ता आपी शक््या न हता; आ
अंकमां आपीए छीए. बाळकोने
घणीवार ‘वानरसेना’ कहेवाय छे. परंतु
एक वानरनो आत्मा पण पोतानी
ऊंची भावना वडे भगवान थई शके छे,
–ते वात तमने आ वार्ता कहेशे. ]
एक हतो वांदरो.
जो के पूर्व भवमां तो ते मनुष्य
हतो, पण ते वखते तेणे आत्मानी
समजण करी नहि ने घणा माया–कपट
कर्या, तेथी ते मरीने वांदरो थयो.
ते वांदरो एक वनमां रहेतो हतो.
वांदराभाई तो वनमां रहे ने फळफूल खाय;
एक झाड परथी बीजा झाड पर कुदाकूद करे.
छम छम करतां छलांग मारे, ने हूक हूक करतां बीवडावे.
ते वनमां कोई वार मुनि आवे ने झाड नीचे ध्यानमां बेसे; ते मुनिने देखीने
वांदरो बहु राजी थाय, ने ते झाड उपर तोफान करे नहि.
एकवार ते वनमां एक राजा ने राणी आव्या.
राजानुं नाम वज्रजंघ, अने राणीनुं नाम श्रीमती.
ते राजाना बे दीकरा मुनि थया हता.
ते मुनि पण ते वनमां ज आवी चडया.