ते तुं छो? –ना; तुं तो उपयोगस्वरूप छो. एवा तारा
स्वरूपने तुं ओळख. चार गतिनां घोर दुःखोथी जेने
छूटवुं होय तेणे अंदर विचार करीने उपयोगस्वरूप
आत्मा हुं छुं एम ओळखवुं जोईए.
ग्रहण करे छे ते गृहीतमिथ्यात्व छे. गृहीतमिथ्यात्व तो जीवे कोईकवार टाळ्युं पण
अगृहीतमिथ्यात्व तेणे पूर्वे कदी टाळ्युं नथी. त्यागी थयो ने शुभभाव करीने स्वर्गे गयो
त्यारे पण ते शुभरागमां धर्म मानीने तेना ज अनुभवमां अटकी गयो, तेनाथी जुदा
चेतनरूप आत्मानो अनुभव न कर्यो तेथी अगृहीतमिथ्यात्व तो टळ्युं नहि. कुदेवादिना
सेवनरूप गृहीतमिथ्यात्व तो छोडयुं, साचा देव–गुरुने तो मान्या, केमके ते वगर नवमी
ग्रैवेयक सुधी जाय नहि; ए रीते गृहीतमिथ्यात्व छोडवा छतां उपयोगस्वरूप शुद्धात्मानी
श्रद्धारूप सम्यग्दर्शन प्रगट न कर्युं तेथी तेनुं मिथ्यात्व न छूटयुं ने संसारभ्रमण न
मटयुं; तेथी अहीं जीवादिनुं यथार्थ स्वरूप जाणीने मिथ्यात्व सर्वथा छोडवानो उपदेश
आपे छे.
दुःख नथी. आत्मा तो ज्ञान–आनंद ने शांतिथी भरेलो छे. देह तो रूपी छे, आत्मा
अरूपी छे. ‘विनमूरती’ एटले रूपीपणा वगरनो, अने ‘चिन्मूरति’ एटले चैतन्य
स्वरूप, –आवो आत्मा छे.