करे. मुख्यपणे मुनिने संबोधन कर्युं छे परंतु मुनिनी जेम श्रावकने पण आ
उपदेश लागु पडे छे. हे जीव! सम्यग्दर्शननी निर्मळता प्रगट करी, संसारने असार
जाणी, अंतर्मुख थईने सारभूत एवा चैतन्यनी भावना भाव. वैराग्यना प्रसंगे
जागेली भावनाओने याद करीने एवी भावशुद्धी कर के जेथी तारा रत्नत्रयनी
परम शुद्धता थईने केवळज्ञाननी प्राप्ति थाय. सार शुं अने असार शुं एने
ओळखीने तुं सारभूत आत्मानी भावना कर.
थई जवानी जे भावना हती, जाणे के ते चैतन्यना आनंदमांथी कदी बहार ज न
आवुं–एवो जे वैराग्यनो रंग हतो, ते विरकतदशानी धारा तुं टकावी राखजे. जे
संसारने छोडतां पाछुं वाळीने जोयुं नहि, वैराग्यबळे क्षणमात्रमां संसारने छोडी
दीधो, तो हवे आहारादिमां क््यांय राग करीश नही, प्रतिकूळताना गंजमांय तारी
वैराग्यभावनामां विध्न करीश नहि. आ प्रमाणे जेणे आत्माने साधवो छे तेणे
आखा संसारने असार जाणी परम वैराग्यभावनाथी सारभूत चैतन्यरत्ननी
भावनावडे सम्यग्दर्शनादिनी शुद्धता प्रगट करवी. भाई! परभावोथी पाछो वळीने
तुं तारा चैतन्यमां वळ... एमां परम शांति छे; प्रतिकूळतानो के परभावनो तेमां
प्रवेश नथी. तारा असंख्यप्रदेशे वैराग्यनी सीतारने झणझणावीने तुं आत्मानी
आराधनामां द्रढ रहेजे. कोई महान प्रतिकूळता, अपजश वगेरे उपद्रव प्रसंगे
जागेली उग्र वैराग्यभावनाने अनुकूळता वखते पण जाळवी राखजे. अनुकूळतामां
वैराग्यने भूली जईश नहि; तेमज प्रतिकूळताना गंजथी डरीने पण तारी
वैराग्यधाराने तोडीश नहीं. अशुद्धभावोने सेवीने अनंतकाळ संसारभ्रमण कर्युं,
माटे हवे तो ते भाव छोड... ने आत्मशुद्धि प्रगट कर.
पण पुरुषार्थनी प्रबळताथी वैराग्य वधारीने सम्यग्दर्शनज्ञान–चारित्रनी उग्र
आराधनावडे अल्पकाळमां केवळज्ञान ल्ये छे. आ रीते हरेक प्रसंगे वैराग्यने पुष्ट करी
आराधनानुं जोर वधारीने रत्नत्रयनी शुद्धतारूप भावशुद्धिनो उपदेश छे.