अवलंबन’ कह्युं छे ते अवलंबन तो स्वभावना लक्षे छे, पाछा न फरवाना पक्षे छे.
समयसारजीमां अप्रतिहत शैलीथी ज कथन छे. ज्ञानस्वभावी आत्मानो निर्णय करवा
माटे जेणे श्रुतनुं अवलंबन उपाडयुं ते आत्मस्वभावनो निर्णय अने अनुभव करे ज
करे, पाछो न फरे, एवी वात ज समयसारमां लीधी छे.
शाहुकारना चोपडे दिवाळांनी वात ज न होय, तेम अहीं दीर्घसंसारीनी वात ज नथी.
अहीं तो अल्पकाळे मोक्ष जनार जीवोनी ज वात छे. बधी वातनी हा जी हा भणे अने
एकेय वातनो पोताना ज्ञानमां निर्णय करे नहि एवा ‘धजानी पूंछडी जेवा’ जीवोनी
वात नथी लीधी. टंकणखार जेवी वात छे. जे अनंतकाळना संसारनो अंत लाववा माटे
पूर्ण स्वभावना लक्षे शरूआत करवा नीकळ्यो छे एवा जीवनी शरूआत पाछी नहि फरे.
–एवानी ज अहीं वात छे. आ तो अप्रतिहत मार्ग छे. पूर्णताना लक्षे शरूआत ते ज
वास्तविक शरूआत छे. पूर्णताना लक्षे ऊपडेली शरूआत पाछी न फरे......पूर्णताना लक्षे
पूर्णता थाय ज.
रुचिवाळी वस्तुने वारंवार जुए छे; तेम जे भव्यजीवोने आत्मानी रुचि थई अने
आत्मानुं हित करवा माटे नीकळ्या ते वारंवार रुचिपूर्वक दरेक वखते–खातां, पीतां,
चालतां, सूतां, बेसतां, विचारतां, निरंतर श्रुतनुं ज अवलंबन, स्वभावना लक्षे करे छे,
तेमां कोई काळ के क्षेत्रनी मर्यादा करता नथी. श्रुतज्ञाननी रुचि अने जिज्ञासा एवी
जामी छे के क्यारेय पण ते खसती नथी. अमुक काळ अवलंबन करवुं ने पछी मूकी देवुं
एम नथी कह्युं. परंतु श्रुतज्ञानना अवलंबन वडे आत्मानो निर्णय करवानुं कह्युं छे.
जेने साचा तत्त्वनी रुचि थई छे ते बीजा सर्व कामोनी प्रीतिने गौण ज करे छे, ने तेनी
परिणतिने आत्मा तरफ वाळे छे.