ज्ञानस्वभाव छुं’ एम जेणे आत्मानो निर्णय कर्यो तेने पुण्य–पापनो आदर न रह्यो.
तेथी ते अल्पकाळमां पुण्यपाप–रहित ज्ञानस्वभावनो अनुभव करीने अने तेमां
स्थिरता करीने वीतराग थई पूर्ण परमात्मा थई जशे. पूर्णनी ज वात छे, शरूआत थई
छे ते पूर्णताने लक्षमां लईने ज थई छे. संभळावनार अने सांभळनार बंनेने पूर्णतानुं
ज ध्येय छे. जेओ पूर्ण स्वभाव बतावे छे–एवा देव–गुरु–शास्त्र तो पवित्र ज छे, ने ते
स्वभावनी जेणे हा पाडी तेनुं पण परिणमन पवित्रता तरफ वळ्युं छे. पूर्णनी हा पाडी
ते पूर्ण थशे ज. आ रीते उपादान–निमित्तनी संधि छे.
तुं छो कोण? शुं क्षणिक पुण्य–पापनो करनार ते ज तुं छो? ना ना; तुं तो ज्ञान करनार
ज्ञानस्वभावी छो. परने ग्रहनार के छोडनार तुं नथी, जाणनार ज तुं छो. आवो निर्णय
ते ज धर्मनी पहेली शरूआतनो (सम्यग्दर्शननो) उपाय छे. शरूआतमां एटले के
सम्यग्दर्शन पहेलां आवो निर्णय न करे तो ते पात्रतामां पण नथी. मारो सहज
स्वभाव जाणवानो छे–आवो श्रुतना अवलंबने जे निर्णय करे छे ते पात्र जीव छे. जेने
पात्रता प्रगटी ते आगळ वधीने अनुभव करशे ज. सम्यग्दर्शन करवा माटे पहेलां
जिज्ञासु जीव, धर्मसन्मुख थयेलो जीव, सत्समागमे आवेलो जीव श्रुतज्ञानना
अवलंबने ज्ञानस्वभावी आत्मानो निर्णय करे छे.
जाणनारस्वभाव परनुं कांई करनार नथी. हुं जेम ज्ञानस्वभावी छुं तेम जगतना बधा
आत्माओ ज्ञानस्वभावी छे; जेओ पोते पोताना ज्ञानस्वभावनो निर्णय चूकया छे
तेओ दुःखी छे, तेओ जाते पोताना ज्ञानस्वभावनो निर्णय करे तो तेओनुं दुःख टळे. हुं
कोईने फेरववा समर्थ नथी. पर जीवोनुं दुःख हुं टाळी शकुं नहि केमके दुःख तेओए
पोतानी भूलथी कर्युं छे; तेओ पोतानी भूल टाळे तो तेमनुं दुःख टळे. कोई परना लक्षे