पृ. १३ परना लेखमां आपे वांची. ए प्रमाणे जेणे
सम्यक्दर्शन प्रगटया पहेलां श्रुतज्ञानना अवलंबनना जोरे
आत्माना ज्ञानस्वभावने अव्यक्तपणे लक्षमां लीधो छे, ते
हवे प्रगटरूप लक्षमां ल्ये छे–अनुभव करे छे–आत्मसाक्षात्कार
अर्थात् सम्यग्दर्शन करे छे; –कई रीते? ते अहीं बतावे छे.
आत्मसन्मुख कर्युं छे......” अप्रगटरूप निर्णय थयो हतो ते हवे प्रगटरूप कार्य लावे छे;
जे निर्णय कर्यो हतो तेनुं फळ प्रगटे छे.
करी शकवा समर्थ छे. जे पोताना आत्मानुं हित करवा मागे तेने ते थई शके छे. परंतु
जीवे अनादिथी पोतानी दरकार करी नथी. भाई रे! तुं कोण वस्तु छो, ते जाण्या विना
तुं करीश शुं? पहेलां आ ज्ञानस्वभावी आत्मानो निर्णय करवो जोईए. ए निर्णय
थतां अव्यक्तपणे आत्मानुं लक्ष आव्युं, पछी परलक्ष अने विकल्प छोडीने स्वलक्षे
प्रगट अनुभव केम करवो ते बतावे छे.
अनुभव थवो ते ज सम्यग्दर्शन अने सम्यग्ज्ञान छे.