ज्ञानस्वभावमां ईन्द्रिय के मननुं अवलंबन न आवे. एटले ज्यां ‘हुं
ज्ञानस्वभाव’ एम आत्मानो निर्णय कर्यो त्यां श्रुतनुं वलण ईन्द्रियो अने
मनथी तथा रागथी पाछुं वळीने ज्ञानस्वभाव तरफ झूकयुं. आ रीते
ज्ञानस्वभाव तरफ झूकतां जे प्रत्यक्ष साक्षात् निर्विकल्प अनुभव थयो ते ज
सम्यग्दर्शन छे, ते ज सम्यग्ज्ञान छे, ते ज भगवान आत्मानी प्रसिद्धि छे. आ
सम्यग्दर्शन ने सम्यग्ज्ञान ते आत्मानी पर्याय छे, ते कांई आत्माथी जुदां नथी.
के विकल्पना बळे) साचो निर्णय करे तो अनुभव थया वगर रहे नहीं. जेना
फळमां अनुभव न थाय ते निर्णय साचो नहीं. विकल्पना काळे मुमुक्षुनुं जोर ते
विकल्प तरफ नथी पण ‘हुं ज्ञानस्वभाव छुं’ एवो निर्णय करवा तरफ जोर छे.
ने एवा ज्ञान तरफना जोरे आगळ वधीने ज्ञानने अंतरमां वाळीने अनुभव
करतां विकल्प छूटी जाय छे, ज्ञाननुं ज्ञानरूपे परिणमन थाय छे. तेने आनंद
कहो, तेने सम्यग्दर्शन कहो, तेने मोक्षमार्ग कहो, तेने समयनो सार कहो. –बधुं
तेमां समाय छे.
रागनो रस ते आत्मानो रस नथी; रागनो जेने रस होय तेने आत्माना
विज्ञान रसनो स्वाद अनुभवमां न आवे. रागथी भिन्न एवा वीतराग–
विज्ञानरसपणे आत्मा स्वादमां आवे त्यारे ज सम्यग्दर्शन छे. विज्ञानरस कहो
के अतीन्द्रियआनंद कहो, सम्यग्दर्शनमां तेनो स्वाद अनुभवाय छे.
आकुळताना अनुभवमां शुद्धआत्मानो अनुभव नथी. सम्यग्दर्शनमां
शुद्धआत्मानो निर्विकल्प अनुभव छे. शुद्धआत्मानो अनुभव करवो ते अंतर्मुख
भावश्रुतनुं