पाप वगरनुं सर्वज्ञस्वभावी जे निजस्वरूप तेने साधीने अमे अमारा स्वरूप–स्वदेशमां
जईशुं. अमारुं स्व–रूप अमारो स्वदेश तो सर्वज्ञपदथी भरपूर छे, परम आनंदथी
परिपूर्ण छे; तेने साधीने तेमां अमे ठरशुं.
अबंधस्वरूप एटले मुक्तस्वरूप सर्वज्ञस्वभावी आत्मानो ज्यां अनुभव थयो त्यां
मोक्षनी निःशंकता थई गई. पुण्य–पापरूप बंधन वगरनो मुक्तस्वभाव अहीं ज
सम्यग्दर्शन थतां अनुभवमां आवी गयो छे. जे जीव बंधभावने (–पछी भले ते पुण्य
होय, –तेने) पोताना स्वरूप तरीके अनुभवे छे ते पोताना मुक्तस्वरूपने अनुभवतो
नथी एटले मोक्षनो मार्ग तेने प्रगटतो नथी.
शुद्ध मानीने स्वछंदे वर्ते तो एने तो संसारमां ज रखडवानुं छे. पर्यायमां अशुद्धता छे
ते पोतानो अपराध छे एम जाणीने, शुद्धस्वरूपमां अनुभव वडे तेनो नाश करशे त्यारे
ज पर्यायमां मोक्षदशा प्रगट थशे. पर्यायमां शुद्धतानो अनुभव थया वगर हुं शुद्ध छुं’
एम जाण्युं कोणे? शुद्धपणे अनुभव करे त्यारे शुद्धात्माने खरेखर जाण्यो कहेवाय; ने
त्यारे ज्ञान साथे अतीन्द्रिय आनंदनो अनुभव थाय छे.
अहो, पंचमकाळमां पण संतोए आवा अमृत वरसाव्या छे. ज्ञानस्वरूप छे ते
आनंदमय छे, ने पुण्य–पाप तो आकुळतारूप छे.
सामर्थ्यवाळो जे पोतानो सर्वज्ञस्वभाव, तेने नथी जाणतो तेथी अज्ञानी छे.
सर्वज्ञस्वभावने जाणनारा–अनुभवनारा संतो, पुण्य–पापरूप अपराधरहित एवा
मोक्षमार्गने साधे छे.