कोतराशे. अहो! ए समयसारादि परमागमोमां तो वीतरागी अमृत भर्यां छे. अहो, जे
प्राकृत भाषामां मूळ शास्त्रो आचार्य भगवाने रच्यां ते मूळ भाषामां कोतराशे ने
हजारो वर्ष सुधी रहेशे. ते शब्दोना वाच्यभूत शुद्ध आत्मा अंतरमां कोतरवानो छे, ते
कोतरवा माटे वीतरागी वाणी निमित्त छे.
औषध ए भवरोगनां कायरने प्रतिकूळ.
तेलना तावडामां उपरथी मोटो सर्प पडयो, अडधो अंदर ने अडधो बहार, –तेमां
दाझीने एकदम ऊछळ्यो, ने सळगता चूलामां जईने पडयो! बिचाराने केटलुं दुःख थयुं
हशे!! भाई, अज्ञान अने मिथ्यात्वभावथी जीव अनंतकाळथी आवा दुःखो भोगवी ज
रह्यो छे, तेनाथी छूटवानो उपाय आ वीतरागी परमागमो बतावे छे, तेनो सार
अंतरमां कोतरवा माटेनी आ वात छे. आ ऊकळता तेल जेवा रागादि परभावो,
तेनाथी भिन्न ज्ञानानंदनो समुद्र, सुखनो सागर, सुखनो ढगलो एवो पोतानो आत्मा
छे, ते आत्माना अनुभवमां प्रवेश करतां परम शांति थाय छे. संसारना दावानळथी
तारे उगरवुं होय ने परम शांतिनो अनुभव करवो होय तो अंदर सुख– रसथी भरेला
आत्मामां प्रवेश कर.
आवा आत्मानुं जेणे भान कर्युं तेने ज्ञानचेतना प्रगटी, अने आस्रवो छूटा पडी गया.
जे अस्थिरताना आस्रवो छे तेनुं पण कर्तृत्व ज्ञानचेतनामां नथी, माटे ज्ञानी खरेखर
निरास्रव ज छे. ते पोताने आस्रवोथी रहित एकाकार ज्ञानचेतनामय अनुभवे छे.
आवो अनुभव ते जिनागमनो सार छे. अनंता जीवो आवो अनुभव करीने मोक्षमां
पधार्या छे. आवो अनुभव करी शकाय छे. भाई, रागनो तो अनुभव अनादिकाळथी तुं
करी ज रह्यो छे, पण रागथी पार चैतन्यना आनंदनो अनुभव