રાગના અભાવે પણ આત્મા ટકનારો છે, તે જ્ઞાન સાથે તન્મયપણે સદા રહેલો છે. આમ
જ્ઞાન અને રાગની ભિન્નતા જાણે ત્યારે જ આત્મા અને અનાત્માનું ખરૂં ભેદજ્ઞાન થાય
છે. જ્યાં સુધી આવું ભેદજ્ઞાન ન કરે અને રાગાદિ ભાવોને નિજભાવ માનીને અનુભવે
ત્યાંસુધી તે જીવ રાગમાં જ રક્ત છે એટલે મિથ્યાદ્રષ્ટિ છે; નિજપદને ભૂલીને તે રાગમાં
અંધપણે સુતો છે. એવા જીવને આ ૧૩૮ મા કળશમાં સંબોધન કરીને આચાર્યદેવ
જગાડે છે ને નિજપદ બતાવે છે.
રહ્યો છે; પણ બાપુ! એ કાંઈ તારું સ્થાન નથી, રાગમાં કાંઈ તારો વિસામો નથી,
રાગમાં તારું આસન શોભતું નથી; તારું સ્થાન શુદ્ધ ચૈતન્યમય છે, આનંદથી ભરેલું છે,
તેમાં સ્થિર થઈને તેમાં વિસામો લે. શુભરાગ એ પણ કાંઈ વિસામાનું સ્થાન નથી.
વિસામાનું સ્થાન તો તારો ચિદાનંદસ્વરૂપ આત્મા છે. આવા તારા નિજઘરમાં તું
આવ....ને રાગાદિ પરઘરથી પાછો વળ.