સ્વતત્ત્વમાં વસતાં તને જડપ્રાણ નહીં વળગે. અશરીરી આત્મામાં લીન થતાં
શરમજનક શરીરનું ધારણ કરવાનું છૂટી જાય છે.
તેને જડપ્રાણો વળગતા નથી, તે દેહાદિની સંતતિ છેદીને અશરીરી સિદ્ધપદને
પામે છે, ને ચેતન પ્રાણથી સદાય જીવે છે. –આવું જીવન એ જ આનંદ છે.
પોતે જ અશુદ્ધતા વડે પોતાના જ્ઞાન–આનંદમય જીવનને હણે છે, ને
ભાવમરણવડે દુઃખી થાય છે. જ્ઞાન–દર્શન–સુખ ને સત્તા એ જીવના ખરા પ્રાણ
છે, તેને જે નથી અનુભવતો તે જીવ શરીરાદિ જડ પ્રાણોને ધારણ કરી કરીને
સંસારમાં રખડે છે.
મોહને લીધે શરીર અને ઈંદ્રિયો ધારણ કરીને સંસારમાં રખડવું પડે તે કલંક છે–
શરમ છે. જીવ જ્યાંંસુધી ચિદાનંદસ્વરૂપને ભૂલીને શરીરાદિ બાહ્ય વિષયોમાં
મમત્વપણે વર્તે છે. ત્યાંસુધી તે પૌદ્ગલિક પ્રાણને ધારણ કરી કરીને સંસારમાં
રખડે છે.
ચિદાનંદતત્ત્વનો જ આશ્રય કરીને તેને ધ્યાવે, ને અત્યંત શુદ્ધ થઈને પોતાના
ઉપયોગસ્વરૂપ આત્મામાં એકમાં જ લીન થઈને રહે, ત્યારે તેને અશુદ્ધતાનો
અભાવ થતાં પૌદ્ગલિક પ્રાણોની સંતતિ પણ છેદાઈ જાય છે, જડકર્મો કે જડ
પ્રાણો તેને વળગતાં નથી એટલે તેને શરમજનક જન્મો ટળી જાય છે; ને
આનંદમય સિદ્ધદશા પ્રગટે છે.
સિદ્ધપદ પામવા માટે, તું દેહ અને ઈન્દ્રિયોનું મમત્વ છોડ, ને તેનાથી ભિન્ન
ઉપયોગસ્વરૂપ આત્મા જ હું છું–એમ જાણીને, તારા અતીન્દ્રિય ચૈતન્યને એકને
જ ધ્યાવ. સિદ્ધપદનો સાક્ષાત્ આનંદ તને અનુભવાશે.