एना बेसणां तो आनंदना हीरा जडेला शुद्ध चैतन्यपदमां होय. आवा तमारा
निजपदने हे जीवो! तमे ओळखो. रागना वेगे चडेला जीवोने हाकल करीने पाछा वाळे
छे के अरे प्राणीओ! ए तरफथी तमे पाछा वळो......पाछा वळो ए तो भयनुं स्थान
छे; अभयस्थान तो चैतन्यपद छे, तेमां आवो....तेमां आवो. स्थिर रहेनारुं आ तमारुं
शुद्ध चैतन्यपद, तेमां तमे विश्राम करो.....अज्ञानथी पर्यायेपर्याये रागमां एकाग्र हता ते
छोडीने हवे आ शुद्धचैतन्यपदमां पर्यायेपर्याये एकाग्रता करो. आ चैतन्यमय तमारुं
निजपद आनंदना निधानथी भरेलुं छे.
एकाग्र वर्ते छे; एक क्षण पण रागथी जुदा ज्ञानने अनुभवतो नथी. एने करुणापूर्वक
जगाडीने आचार्यदेव भेदज्ञान करावे छे अने निजपद देखाडे छे; हे भाई! तुं अंदरमां
जो के क्या भाव तने तारा स्वभावपणे अनुभवाय छे? रागादि भावो तो ज्ञानथी जुदा
स्वरूपे अनुभवाय छे. धर्मीनी चेतना जागी छे, एटले पर्यायेपर्याये तेने ज्ञान अने
रागनी भिन्नता ज अनुभवाय छे, एक क्षण पण रागने निजभावपणे ते अनुभवतो
नथी.
छे. शुद्धचैतन्यधातुनुं बनेलुं स्थिर पद के जे आनंदमय निजरसथी भरेलुं छे ते ज
तमारुं उत्तम पद छे. एना सिवाय जे अस्थिर अशुद्ध रागादि परभावो छे ते तमारुं
पद नथी, माटे तेमांथी आत्मबुद्धि छोडो.
सज्जन माणस तेने संबोधन करीने जगाडे के ‘हे राजा, ऊठो! तमारुं स्थान आ
मलिन जग्यामां न होय; तमे तो राजा छो, ने तमारुं स्थान शुद्ध सुवर्णमय धातुनुं
बनेलुं छे, तेमां कुधातुनी भेळसेळ नथी ने ते अति मजबुत छे, तमारुं आवुं स्थान हुं
तमने बतावुं छुं त्यां तमे आवो, ने ते स्थानमां विराम करीने आनंदित थाओ.’