: કારતક : ૨૪૯૬ : ૪૧ :
મુક્તિ જાવું...મુક્તિ
જાવું દોડે એક જ ધ્યેયે
જ્ઞાનમાર્ગનો ધ્રુવ કાંટો ને વૈરાગ્યના હલેસાં,
હમ્–હમ્ કરતી દોડી જાયે, શ્રદ્ધાનાં બળ બાંહે...
એવી અજબ મારી નૌકા...તેમાં બેસી૦
કદી ઊછળે, કદી અદ્રશ્ય થાયે, છોને જળચર ઘેરે,
મેઘ ગર્જે કે હીમ વર્ષે પણ મારી નૌકા દોડે...
એવી અજબ મારી નૌકા...તેમાં બેસી૦
કાયર દુનિયા ડરતી ભારે ‘ડુબી જશે આ હમણાં!’
(પણ) વીરમાર્ગની દ્રઢતા જેને ભરે ન પાછા પગલાં...
એવી અજબ મારી નૌકા...તેમાં બેસી૦
પાછું વળીને જુએ નહીં...એ દોડે એક જ ધ્યેયે,
મારે મુક્તિ જાવું–મુક્તિ જાવું...રે’ વું ન વચ્ચે ક્યાંયે...
એવી અજબ મારી નૌકા...
તેમાં બેસી મેં તો અફર પ્રયાણ આદર્યું.
(હરિ)
***
*****
***
* વવાણીયાથી એક જિજ્ઞાસુ લખે છે કે–”આત્મધર્મ આ જીવની વહાલામાં વહાલી
ચીજ, તેનાં આવવાની રાહ જોઈને જ બેઠા હોઈએ...આપ સહુ પરમ ભાગ્યવાન
છો કે એક જ્ઞાનીપુરુષની નિશ્રામાં જીવન વીતાવી રહ્યા છો. પૂ. શ્રી કાનજીસ્વામી
પ્રતિ આ જીવને પિતા જેવું વહાલપ આવ્યા કરે છે, તેઓશ્રીના આશીર્વાદ ઈચ્છું
છું; તેઓશ્રી યથાર્થ મોક્ષમાર્ગ નીરૂપી રહ્યા છે.”