: १२ : : कारतक : २४९६
ज्ञानरसनो अत्यंत मधुर स्वाद
* (समयसार कळश १४०) *
* आत्मानो स्वभाव एक ज्ञायकभावरूप छे; राग तेना स्वभावमां नथी.
रागमां चेतकपणुं नथी; चेतकपणुं ज्ञानस्वभावमां ज छे. ते ज्ञानस्वभावनो स्वाद
महान आनंदरूप छे.
* ते ज्ञानस्वभावनी सन्मुख थईने तेनो स्वाद लेनार जीव, रागादि अन्य
भावोना स्वादने जरा पण आस्वादतो नथी; चैतन्यना आनंदरसने चाखनार जीव
रागना आकुळरसने जरापण चाखतो नथी.
* बरफनी ठंडीने वेदनारो अग्निनी उष्णताने केम वेदे? तेम चैतन्यना बरफ
जेवा उपशांत रसने अनुभवनारो जीव रागादिना अग्नि जेवा आकुळरसने केम
अनुभवे? शुभरागना वेदनमां पण आकुळता छे, शांति नथी; शांति तो चैतन्यना
वेदनमां ज छे.
* पर्यायने अंतरमां एकाग्र करीने एकला ज्ञानमात्रभावने धर्मी अनुभवे
छे के ‘आ ज्ञायकभाव हुं छुं,’–आवा एक ज्ञायकभावने ज वारंवार स्पर्शतो–
अनुभवतो ज्ञानीजीव रागने स्पर्शतो नथी, तेने पोतापणे जरापण देखतो नथी.
शरीर तो क्यांय आघुं रह्युं, ने ज्ञानना वेदनमां रागनोय अभाव छे.–ज्ञानमां जेवो
शरीरनो अभाव छे एवो ज रागादि भावनो अभाव छे.–आवो एक ज्ञानभाव ते
ज आत्मा छे.
* अंतरमां आनंदना घूंटडा पीतो धर्मीजीव रागना झेरनो स्वाद केम ल्ये? मीठो
दूधपाक खानार अफीणनो स्वाद केम ल्ये? अहो, आवा ज्ञानभावमय शुद्ध निजपद छे,
ते ज स्वाद लेवा जेवुं छे.
* ए आनंदनो स्वाद केवो हशे?
अंतर्मुख थतां अनुभवमां आवे एवो. आवा आनंदनो अनुभव करी करीने
अनंता जीवो सर्वज्ञ थया छे.
* ए स्वाद केम आवे?