रागमय थई जाय.–तो पछी रागथी जुदो आत्मा अनुभवी ज न शकाय!
एटले वीतरागी मोक्षमार्गनो ज अभाव थई जाय.–पण एवुं वस्तुस्वरूप
नथी. रागथी जुदो ज्ञानमय आत्मा अनुभवाय छे; रागवडे ज्ञाननी उत्पत्ति
कदी थती नथी.
शुद्धआत्मा ज छे; आत्मा ज ते पर्यायमां प्रसर्यो छे, तेमां राग नथी प्रसर्यो.
रागथी तो ते सम्यग्दर्शनादि परिणामो अत्यंत जुदा ज छे.
रागवडे सम्यग्दर्शन ऊपजतुं नथी. धर्मीने ते राग रागपणे ऊपजतो देखाय छे,
पण कांई ज्ञानपणे ते देखातो नथी. माटे धर्मी ते रागने करतो नथी, ते तो
ज्ञानपणे ऊपजतो थको ज्ञानने ज करे छे.
रागने अने चेतनने सर्वथा जुदा जाणे छे, तेमनामां जराय एकता देखतुं नथी.
ए रीते भिन्न जाणीने अंतरमां ज्ञानस्वरूपपणे ज ते पोताने अनुभवे छे.–
आवा अनुभव वडे बंधन छेदाय छे ने मुक्ति थाय छे.
ते सम्यग्दर्शनादिने राग साथे जराय एकता नथी पण भिन्नता छे;
ज्ञानस्वभाव साथे ज तेने एकता छे. आम निजस्वभाव साथे एकताने
अनुभवतो जीव ज्ञानी छे.
आ सोळ बोल वडे भेदज्ञान करीने, ज्ञान अने रागनुं सर्वथा जुदापणुं
अनुभवतां सोळआनी एवुं सिद्धपद प्रगटे छे.