संतोष छे ज नहीं. रागमां तो दुःख ज छे, बळतरा छे. शांतरसनो पिंड आत्मा छे तेना
अनुभवमां ज साचो संतोष छे; त्यां जगतना कोई पदार्थोनी अभिलाषा रहेती नथी.
बहारना अमुक पदार्थ मळे तो संतोष थाय–एवुं आत्मानुं स्वरूप नथी. ज्ञानस्वरूप
आत्मा स्वयमेव पोताथी ज संतोषस्वरूप छे. संतोष कहो के आनंद कहो; आ
ज्ञानस्वरूप आत्मानो जेटलो अनुभव छे तेटलो आनंद छे, तेटलुं कल्याण छे, तेटलो
संतोष छे.
तेना अनुभवथी ज हे जीव! तुं सदा तृप्त था.
नथी.–आम आत्माने जाणीने, तेनो परम प्रेम करीने, तेमां संतोष पाम, अने तेना
ज अनुभवथी तृप्त था.–आम आत्मामां रत, आत्माथी संतुष्ट अने आत्माथी तृप्त
एवा तने वचनथी अगोचर सुख थशे. अने ते अतीन्द्रिय सुख तत्क्षणे तने
अनुभवाशे; पोताना अनुभवनी पोताने ज खबर पडे छे. बीजाने पूछवुं नथी
पडतुं. ‘मने आनंदनो अनुभव थयो के नहीं’ एम कोईने पूछवुं न पडे; अंतरमां
उपयोगने वाळीने, ते ‘आत्मउपयोग’ वडे आत्माने पकडयो त्यां कोई अचिंत्य
आनंद अनुभवाय छे, तेने धर्मी ज जाणे छे. अहो! आवो आत्मा ज अनुभव
करवा जेवो छे.
अनुभवमां तो आकुळता छे, दुःख छे. तेनाथी रहित एवुं ज्ञान ज अनुभव करवा
जेवुं छे. अतीन्द्रिय सुख कहो के परम आनंद कहो, ते आत्माना अनुभवमां ज छे.
आवो अनुभव ते ज मोक्षनो मार्ग छे. ते ज अमृतमार्ग छे; ते ज चिंतामणी–रत्न
छे के जेना वडे ईच्छित पद