ज्ञायकभावना सद्भावमां रागादि परभावोनो अभाव छे. आवा आत्माना
अनुभवथी ज संसारनां दुःखथी छूटीने जीव आत्मानी शांति पामे छे. बाह्यवस्तुनुं
सुख अर्थात् पुण्यनुं सुख ते खरेखर सुख छे ज नहीं, एमां तो पराधीन
आकुळभाव ने दुःख छे. भगवान आत्मा जे ज्ञानानंदस्वरूपनो सागर, तेना
स्वाधीन अनुभवथी जे सुख अनुभवाय छे ते ज साचुं नीराकुळ सुख छे ते ज
आत्मानुं जीवन छे.
साथे ईच्छाने भेळवीने, अज्ञानने ज अनुभवतो दुःखी थाय छे. ज्ञानभावने पोतापणे
अनुभवे ते ज्ञानी कहेवाय; रागने–ईच्छाने के आहार–पाणीने पोतानां माने तेने ज्ञानी
कोण कहे?
अभावमांय आत्मप्राप्ति थाय छे, राग न होय तेथी कांई आत्मानो अभाव थई
जतो नथी; राग वगर ज आत्मानुं जीवन छे. आत्मानुं अस्तित्व, आत्मानुं
जीवन तो ज्ञानमय छे; आत्मानुं अस्तित्व कांई रागद्वेषमय नथी. राग वखतेय
ज्ञानस्वरूप तो ते रागना अभाववाळुं ज छे. राग तो उपरना कचरा जेवो छे,
अंदर चैतन्य तळीयुं शुद्ध ज्ञानमय छे, तेने ध्येय बनाववुं जोईए. तेने ध्येय
बनावीने जे धर्मी थयो ते रागादिथी जुदो थयो, ते हवे रागने ईच्छे नहि, पुण्यने
ईच्छे नहि. पोताना एक चैतन्यभाव सिवाय बीजा कोई भावने धर्मी पोतापणे
देखता नथी, तेने पोताथी भिन्नपणे ज देखे छे.
ते पोतामां नजर करे एटली ज वार छे. अंतरना निजपदमां नजर करतां ज