असंख्यप्रदेशी स्वघरमां ज्ञान ने आनंदनो वास छे. ज्ञान–आनंदथी भरेला
असंख्यप्रदेशपणे आत्मानुं होवापणुं छे. आत्मानुं होवापणुं रागपणे के जडपणे नथी.
आवा पोताना जीवतरने, एटले के आवा अस्तित्वने, धर्मी जाणे छे, एटले ते
स्वघरमां ज वसे छे. जीवे पोताना आवा स्वघरने कदी जाण्युं नथी.
ज रह्यो छे. आवा आत्माने अनुभवमां लीधो त्यां धर्मी जीवने क्षोभनो अभाव छे.
क्षोभ चैतन्यमां केवो? संयोगना फेरफारे चैतन्य कांई अन्यथा थई जतुं नथी. तेणे
तो पोताना अविनाशी चैतन्यपद साथे एवी संधी करी छे के कदी जुदी न पडे.
अनादि–अनंत चैतन्यभाव साथे जे एकता करी ते कदी छूटती नथी; तेमां चैतन्य
सिवाय बीजुं कोई आवी जतुं नथी के जे क्षोभ उपजावे.
बनतुं नथी; केमके ज्ञान ने आनंद आत्माथी जुदा नथी, आत्मा पोते ज्ञान–
आनंदस्वरूप छे. आवा स्वरूपनो अनुभव जेणे कर्यो तेणे आनंदमय स्वघरमां वास्तु
कर्युं. सादि–अनंतकाळ पोताना निजघरमां आनंदथी ते रहेशे.
एकपणे रह्या नथी. अत्यारे पण शरीर–लक्ष्मी ए बधा जडपणे रह्या छे, आत्मापणे
नथी रह्या; आत्माथी जुदापणे ज रह्या छे. जुदाने जुदा जाणे