आ शरीर तो अशुचिनो पटारो छे, मांस–हाडका–लोही–परू वगेरेथी बनेलुं
वस्तुओ पण आ शरीरनो संबंध थतां ज दूषित थई जाय छे. तो पछी अरे
आत्मा! तुं आवा अशुचिना स्थानरूप शरीर उपर मोह अने प्रेम केम करे छे!!–
ए तारी मोटी भूल छे के तुं आ मलिन देहमां मूर्छाई रह्यो छे. क््यां तो तारुं
निर्मळ स्वरूप क््यां एनो मलिन स्वभाव! माटे शरीरने हेय समजीने तुं शीघ्र
तेना उपरथी मोह छोड, अने तारी ज्ञानगंगामां स्नान करीने पावन था. एमां
तारी बुद्धिमत्ता छे.
दरियामां पडेली छेदवाळी नौकामां जेम सतत पाणी आव्या करे छे तेम मोहरूपी
हे आत्मा! आ आस्रव ज तने संसारसमुद्रमां डुबाडनार छे, माटे तुं चैतन्यनी जागृति
वडे आस्रवोने छोड, अने निरास्रवी था. एम करवाथी ज तारी आत्मनौका आ
भवसमुद्रथी पार थशे, ने तारुं कल्याण थशे.
आस्रवने अटकाववो ते संवर छे सम्यग्दर्शनपूर्वकना आत्मध्यानथी ते
छे. संवर थतां फरीने आ आत्मा संसारमां भटकतो नथी; तेने मोक्षनो मार्ग मली
जाय छे. माटे हे आत्मा! हवे तुं संसारना झंझटोने छोडीने ते पुनित संवरनो
आश्रय कर.
सम्यक्त्व–आदिक भाव रे! भाव्या नथी पूर्वे जीवे.
भवचक्रमां भमतां कदी, भावी नथी जे भावना,
भवनाश करवा काज हुं भावुं अपूरव भावना.