एनी सामे व्यवहारना अनेक प्रकारो, ते बधाय अभूतार्थ.
सम्यग्दर्शनादि थतां नथी; एटले सम्यग्दर्शनने माटे ते व्यवहारनय अभूतार्थ छे. शुद्ध
आत्मानो निर्णय कोण करे छे? ते निर्णय तो शुद्धस्वभाव तरफ झुकेली पर्याय ज करे छे.
पण ते पर्यायनो भेद पाडीने जोतां शुद्ध आत्मा अनुभवमां नथी आवतो; माटे
व्यवहारने अभूतार्थ कह्यो छे. निजभगवान पूर्ण आनंदथी भरेलो एकरूप छे–तेना
आश्रये सम्यग्दर्शनादि थाय छे. माटे कहे छे के–
तोड सकल जगदंद फंद निज आतम ध्यावो.
टाळवानी, ने मोक्षने पामवानी रीत छे. अरूपी चैतन्य आत्माने आवा शरीर धारण
करवा पडे ए तो शरम छे. आत्मा तो अशरीर छे, तेने आवा जन्म–मरण शा? तेथी
कहे छे–
शरमजनक जन्मो टळे पीए न जननी क्षीर.
कहे छे के हे जीवो! तमे तमारा भूतार्थ स्वभावने जाणीने तेनो ज आश्रय करो. ते ज
कल्याणनो मार्ग छे. ए सिवाय बीजुं बधुं असत्य छे.
ते भूतार्थ छे, ने संयोगीभावो के भेदना विकल्पो ते एनुं स्वरूप नथी. त्यां, जेम स्वच्छ
पाणी अने मलिन कादव, ए बंनेनो भेद नहि ओळखनारा घणा जीवो पाणीने मेलुं
समजीने तेने