मलिन छे. ते मलिन वृत्तिओने ज अज्ञानी जीवोए अनुभवी छे. ईन्द्रियविषयो तरफनी
अशुभवृत्तिओ तो अत्यंत दुःखरूप छे–जेम शीतळ जळमांथी बहार आवीने तडकामां
तडफडतुं माछलुं दुःखी थाय, तेम ज्ञानसरोवरमांथी बहार आवीने अशुभ वृत्तिमां रहेवुं
ते तो महादुःख छे, अने बहारनी शुभवृत्तिओ पण दुःखरूप छे. बंने वृत्तिओथी पार
ज्ञानानंदस्वरूप जेवा अरिहंत परमात्मा छे तेओ ज आ आत्मा छे–एवो अनुभव
करवो, ओळखाण करवी ते धर्म छे, ते मोक्षमार्ग छे.
विषयोने पोताना मान्यां–ते जीव मिथ्याद्रष्टि छे. जडथी भिन्न पोतानो अतीन्द्रिय
आत्मा, तेने भूलीने अज्ञानीए शुं कर्युं? –
* जडनो अनुभव न कर्यो;
* शुभ–अशुभ वृत्तिओनो ज अनुभव कर्यो.
चिदानन्दस्वभावना एकत्वथी विरुद्ध एवी ते शुभाशुभ बंधभावोनी
तो आत्मानुं अहित छे. चैतन्यनो जे कर्मबंध वगरनो वीतरागी ज्ञानानंदस्वभाव,
तेनी रुचि एकवार पण प्रगट करे तो अपूर्व भाव प्रगटे ने अल्पकाळमां जरूर
मोक्ष पामे.
करीने ते–रूपेज पोताने अनुभवे छे, ने पुण्य–पापरूपी कषायचक्रमां पीसाय छे. मोहने
लीधे संसारचक्रमां परिभ्रमणथी ते दुःखी छे. एवा दुःखी जीवो उपर करुणा करीने
आचार्यदेव तेने तेनुं शुद्ध एकत्वस्वरूप बतावे छे.
शुभ एवा कषायचक्रना सेवनमां ज जीव रोकायो छे, पण अनंत गुणनी सिद्धि पोताना
चैतन्यधाममां ज भरी छे तेने जीव अनुभवतो नथी.