તેની ઉપાસના (એટલે શ્રદ્ધા–જ્ઞાન–એકાગ્રતા) કરવા જેવી છે.
જ્ઞાનથી જ તે અનુભવગોચર થાય છે. વાણીમાં કે વાણી તરફના વિકલ્પમાં એવી તાકાત
નથી કે આત્માના પૂર્ણાનંદ સ્વરૂપનો સ્વાદ લઈ શકે. અંતર્મુખ જ્ઞાનમાં જ એવી તાકાત
છે કે તે આત્માના આનંદનો સ્વાદ લ્યે છે.
તેની મહત્તા કદી કરી નથી ને રાગાદિની જ મહત્તામાં રોકાઈ ગયો છે. અહીં આત્માને
ઓળખીને તેની સેવાનો ઉપદેશ દે છે.
કર અને તેમાં એકાગ્ર થા.–એમ કરવાથી તને પૂર્ણાનંદની પ્રાપ્તિ થશે.
હોશિયારી તો પંડિતની જેમ પાણીમાં જવાની છે. એક પંડિતે નાવડિયાને પૂછયું–તને
સંસ્કૃત આવડે છે? તને વ્યાકરણ આવડે છે? તને વાંચતાં લખતાં આવડે છે? અભણ
નાવડિયો કહે–અમને એવું કાંઈ આવડતું નથી, અને તો જીંદગી આખી પાણીમાં રહીએ
અને તરવાનું જાણીએ. ત્યારે પંડિત કહે–ભાઈ, તારી તો આખી જીંદગી પાણીમાં જ
ગઈ!
છે કે નહીં? પંડિતજી ભયભીત થઈને બોલ્યા–ભાઈ! મને બીજું બધું આવડે છે, એક
તરતાં નથી આવડતું. ત્યારે નાવિક કહે–પંડિતજી! હવે જુઓ કે કોની જીંદગી પાણીમાં
જશે! મને ભલે બીજું કાંઈ ન આવડે પણ તરતાં આવડે છે એટલે હું તો હમણાં તરીને
કાંઠે પહોંચી જઈશ, પણ તમે બીજું બધું જાણતા હોવા છતાં તરવાની કળા નથી જાણતા
એટલે તમે અને તમારું બધુંય