आनंदना अमृत आत्मामां वरसे छे. अहो! भेदज्ञाननुं स्वरूप बतावीने वीतरागी
संतोए आ पंचमकाळमां अमृत वरसाव्या छे.
आचार्यदेव आत्मानुं खरूं स्वरूप समजावे छे. ‘काम एक आत्मार्थनुं, बीजो नहि मन
रोग’–एवी जिज्ञासावाळा जीवने आचार्यदेव आ समयसार द्वारा शुद्धआत्मा देखाडे छे.
अहा, जेमने भगवानना सीधा भेटा थया हता एवा कुंदकुंद आचार्यदेवे निजवैभवथी
आ अलौकिक शास्त्रनी रचना करीने जगत उपर मोटो उपकार कर्यो छे.
ईन्द्रियज्ञान वडे जणाउं एवो हुं नथी, एनाथी तो हुं भिन्न छुं–आवा आत्माने
स्वसंवेदनमां ल्ये त्यारे साचा आत्माने जाण्यो कहेवाय. आ चैतन्यस्वरूप आत्मा राग
अने कर्म सहित नथी. छतां अज्ञानी–जीवो तेने तेनाथी सहित माने छे, बालीश एटले
के अज्ञानी जीवो आत्माने परभावोथी सहित ज देखे छे, ते ज संसार–भ्रमणनुं मूळ छे.
ने सर्वे परभावोथी भिन्न चैतन्यस्वरूप आत्माने स्वसंवेदनवडे अनुभववो ते मोक्षनुं
मूळ छे.
ज सम्यग्दर्शन प्रगट करवानो ने दुःखथी मुक्त थवानो उपाय छे.
करता हता. युवक वर्ग तत्त्वना अभ्यासमां आवो रस धरावे छे–ते जोईने गुरुदेवे पण
प्रसन्नता व्यक्त करी हती.)
तेने भूलीने शरीर अने रागवडे आत्माने ओळखाववो ते तो कलंक छे, शरम छे,
उपाधि छे. मनुष्यपणुं–देवपणुं–रागीपणुं वगेरेथी ओळखाववो