पदार्थना लक्षे ज्ञान अटके तो ते साचुं ज्ञान नथी ने तेमां आनंद पण नथी. पोतानो
शुद्धस्वभाव, तेना लक्षे आनंद छे, ने ते पोते आनंदस्वरूप छे. तेमां गुण–गुणी वगेरेनो
भेद पाडतां आनंदनो अनुभव थतो नथी पण रागना विकल्पनुं उत्थान थाय छे.
ज्ञाननी ताकात महान छे, ते आखा जगतनुं माप करी ल्ये छे; रागमां के विकल्पमां
एवी ताकात नथी. विकल्पने पोतामां आववा दीधा वगर ज्ञान तेने जाणी ल्ये–एवी
ज्ञाननी ताकात छे.
होय, स्पर्श–रूप–रस वगेरे कोई विषयो भोगवतो न होय; कोई पूछे के–केम छो?
तो कहे के आनंदमां छुं.–एटले के बाह्य विषयो वगर एकला आत्मामां आनंदनुं
अस्तित्व होवानुं ते स्वीकारे छे. आवा ज्ञानानंदस्वरूप निजात्माने भूलीने, रागादि
विकल्पोने ज पोतानुं स्वरूप मानीने अज्ञानथी तेनी पक्कड करी छे, ते जीवने ज
आस्रव अने दुःख छे. पण ज्यां भान थयुं के हुं तो चैतन्यसमुद्र छुं, रागादि
विकल्पो मारुं स्वरूप नथी,–आवुं भेदज्ञान थतां आत्माए आस्रवनी पक्कड छोडी
दीधी एटले ते आस्रवरहित थयो. आ रीते भेदज्ञानना बळथी धर्मीने आस्रवो छूटी
जाय छे. माटे आवुं भेदज्ञान प्रशंसनीय छे. दरेक जीवे आवा भेदज्ञाननो अभ्यास
करवो जोईए.
उतारो पण श्वेतांबर–उपाश्रयमां हतो. रात्रिचर्चामां तत्त्वना सेंकडो प्रश्नो चर्चाया
हता. चर्चामां नाना–नाना बाळको अने युवानो विशेष भाग लेता हता. नानकडा
बाळकोने उत्साहथी सम्यग्दर्शननी, मोक्षनी ने निश्चय–व्यवहार वगेरेनी चर्चा
करतां देखीने हर्ष थतो हतो. मलकापुरनुं मुमुक्षुमंडळ उत्साही छे. विशेष वात ए छे
के पू. श्री कानजीस्वामीनां उपदेशथी प्रभावित थईने अहींना भाईओए कुदेवपूजा
वगेरे कुरीवाजो छोडीने सत्यमार्ग प्रत्ये भक्ति प्रगट करी छे.)