तेनी उपासना (एटले श्रद्धा–ज्ञान–एकाग्रता) करवा जेवी छे.
ज्ञानथी ज ते अनुभवगोचर थाय छे. वाणीमां के वाणी तरफना विकल्पमां एवी ताकात
नथी के आत्माना पूर्णानंद स्वरूपनो स्वाद लई शके. अंतर्मुख ज्ञानमां ज एवी ताकात
छे के ते आत्माना आनंदनो स्वाद ल्ये छे.
तेनी महत्ता कदी करी नथी ने रागादिनी ज महत्तामां रोकाई गयो छे. अहीं आत्माने
ओळखीने तेनी सेवानो उपदेश दे छे.
कर अने तेमां एकाग्र था.–एम करवाथी तने पूर्णानंदनी प्राप्ति थशे.
होशियारी तो पंडितनी जेम पाणीमां जवानी छे. एक पंडिते नावडियाने पूछयुं–तने
संस्कृत आवडे छे? तने व्याकरण आवडे छे? तने वांचतां लखतां आवडे छे? अभण
नावडियो कहे–अमने एवुं कांई आवडतुं नथी, अने तो जींदगी आखी पाणीमां रहीए
अने तरवानुं जाणीए. त्यारे पंडित कहे–भाई, तारी तो आखी जींदगी पाणीमां ज
गई!
छे के नहीं? पंडितजी भयभीत थईने बोल्या–भाई! मने बीजुं बधुं आवडे छे, एक
तरतां नथी आवडतुं. त्यारे नाविक कहे–पंडितजी! हवे जुओ के कोनी जींदगी पाणीमां
जशे! मने भले बीजुं कांई न आवडे पण तरतां आवडे छे एटले हुं तो हमणां तरीने
कांठे पहोंची जईश, पण तमे बीजुं बधुं जाणता होवा छतां तरवानी कळा नथी जाणता
एटले तमे अने तमारुं बधुंय