: २८ : आत्मधर्म : चैत्र : २४९६
एवो आनंद आव्यो न हतो, ते अपूर्व आनंद आत्मानी ओळखाण थतां अनुभवमां
आव्यो. माटे हे भाई! परनो प्रेम छोडी, परम उल्लासथी आत्माने ओळखीने तेनो प्रेम
कर, श्रद्धा कर के आ चैतन्यस्वरूपे जे अनुभवाय छे ते हुं ज छुं.–आवी ओळखाण अने
श्रद्धा करीने आत्मानी उपासना करवी ते धर्म छे; ते भगवाननो हुकम छे, ते मोक्षनो
उपाय छे.
हुं तो आत्मा छुं; स्वसंवेदनथी प्रत्यक्ष थाउं–एवुं मारुं स्वरूप छे. आवा
स्वरूपमां राग–द्वेषनां बंधन नथी. आवा स्वरूपने जे जाणे ते तेना श्रद्धा–ज्ञान–
आचरणवडे बंधनथी छूटीने मुक्ति पामे.
आखा दिवसनी मजुरी पछी पोताना घरे पाछा फरतां ढोरने पण उत्साह होय
छे; अथवा बंधायेला वाछरडाने पाणी पावा माटे बंधनथी छोडतां ते वाछडुं पण
छूटकारानी होंशथी कुदाकुद थनगणाट करी मुके छे. तो हे भाई! संतो तने तारो
अपूर्वस्वभाव बतावीने अनादिना बंधनथी छूटकाराथी वात संभळावे छे. तो ते वात
सांभळतां तने अंतरथी उत्साह अने प्रेम न आवे तो वाछडा करतां पण तुं गयो!
अहा, आवा स्वभावनी प्राप्तिना अवसरमां कोने उत्साह न होय! रागथी पार एवा
अतीन्द्रिय ज्ञानरसनो अनुभव संतो करावे छे. संयोगी जड वस्तुनो स्वाद तो कोई
जीवमां आवतो नथी; अज्ञानी जीव परने पोतानुं मानीने पण, मात्र पोताना राग–
द्वेषनो स्वाद ल्ये छे, परनो स्वाद तो ते पण लेतो नथी. ने ज्ञानी तो रागथी पार सहज
चैतन्यना अतीन्द्रिय आनंदनो स्वाद ल्ये छे, आत्मानी ओळखाण–श्रद्धा–अनुसरण वडे
ज आवो आनंद अने मुक्ति प्रगटे छे.
दाहोदमां रात्रे तत्त्वचर्चा सारी चालती हती ने जिनमंदिरमां भक्ति थई हती.
गुरुदेव चारे जिनमंदिरमां दर्शन करवा गया हता. सांजे दाहोदथी प्रस्थान करी संतरोड
रोकाई, बीजे दिवसे फागण वद छठ्ठे अमदावाद तरफ प्रस्थान कर्युं.
––
अहा, गुरुदेवना प्रवचनमां एक कलाक सुधी धारावाही
अध्यात्मस्वरूपनुं श्रवण करतां चित्त एवुं एकाग्र थाय छे–
जाणे के कोई बीजा ज अगम्य देशमां विचरता होईए,
ने आ संसारथी दूरदूर क््यांक चाल्या गया होईए.