મૂર્તિ–શાસ્ત્ર કે બીજા આત્માઓ તે કાંઈ, આત્માના સ્વમાં નાંખવા જેવું નથી,
એ બધાં તો પરજ્ઞેયો છે. આવા અનુભવ વડે જ સર્વજ્ઞની સાચી સ્તુતિ થાય છે.
જ્યારે દ્વારિકાના રાજા હતા, ત્યારે દ્વારિકાનગરી આગમાં ભડભડ બળીને ખાખ
થવા લાગી... કૃષ્ણ અને બળભદ્ર પોતાના માતા–પિતાના રથને પણ દરવાજાની
બહાર કાઢી ન શક્યા. જ્યાં સ્થિતિ પૂરી થાય ત્યાં કોણ તેને રોકે? એ તો બધાય
જ્ઞાનના વિષયો છે, તેમનાથી જ્ઞાનની તદ્ન ભિન્નતા છે. અનિત્ય સંયોગને
કાયમ ટકાવવા માંગે, પણ જીવ તેને ટકાવી શકે નહીં, સંયોગોથી અધિક એટલે
કે જુદો એવો અસંયોગી અવિનાશી ચેતના–ગુણે પૂરો હું છું–એમ ધર્મી અનુભવે
છે.
વીત્યા, પણ પંથનો પાર ન આવ્યો. સાચી સમજણનો માર્ગ લ્યે તો સંસારનો
અંત આવ્યા વગર રહે નહીં. પુણ્યપરિણામ અનંતવાર કર્યા પણ એનાથી કાંઈ
ભવનો અંત ન આવે. ભાઈ! જન્મ–મરણને ટાળીને મોક્ષ પામવાના મારગડા
કોઈ અલૌકિક છે.
એકતા માને છે. જ્ઞાનસ્વભાવના અનુભવ વડે ભિન્નતા જાણવી તે ધર્મ છે.
તેના અસંખ્ય પ્રદેશ કદી કરમાય નહીં, તેની જ્ઞાનચેતનામાં રાગરૂપી અગ્નિ
પ્રવેશી શકે નહીં. બહારના જડના સંયોગ તો આવે ને જાય, પણ સમયસાર
એવો ભગવાન આત્મા પોતાના ચેતનસ્વભાવે અવિનાશીપણે બિરાજી રહ્યો છે.
આવો આત્મા બાહ્ય વિષયોથી દૂર છે, જુદો છે. આવી ઓળખાણ તે ભગવાનની
નિશ્ચયસ્તુતિ છે.