મોક્ષના રસ્તે ચાલ્યો જતો મુમુક્ષુ, વચ્ચે ઝાડની છાયા જેવા અધ્રુવ ભાવોમાં
અટકતો નથી; તે તો ધ્રુવ ઉપયોગરૂપ આત્માના ધ્યેય મોક્ષપુરી તરફ ચાલ્યો
જાય છે...આનંદનું વેદન કરતો કરતો તે પોતાના સિદ્ધપદને સાધે છે.
વધીને પૂર્ણ આનંદ સહિત પૂર્ણિમા થશે.
ભેળવવાનું માનીને ખીચડો કરે છે, અને પોતાના ભિન્ન જ્ઞાનના સ્વાદને ભૂલી
જાય છે. જ્ઞાનના ભાન વગર વ્યવહાર રત્નત્રયનો શુભરાગ કરે તો પણ
અજ્ઞાનને લીધે તે જીવ પાપમાં જ પડેલો છે, કેમકે નિજસ્વરૂપથી તે પતીત
થયેલો છે; જિનના માર્ગની તેને ખબર નથી.
આત્મા, તેનું જેને ભાન છે તે મોહને જીતનારો જિન છે. તે જિનમાર્ગમાં આવ્યો;
તેણે પોતાની પ્રભુતા પોતામાં જ જાણી.
જ્ઞાન છું–એવું જેને ભાન નથી, જ્ઞાનનો જેને અનુભવ નથી તે જ્ઞાનસ્વભાવની
પૂર્ણતાને પામેલા ભગવાનની સ્તુતિ ક્યાંથી કરશે? હું જ્ઞાનસ્વભાવ છું–એવા
અંતરના અનુભવ વડે જેટલું ચિંતવે એટલું મળે તેમ છે; આખું પરમાત્મપદ
અંદરમાં ભર્યું છે.
લઈને જ્યાં સ્વાનુભવરૂપ સિંહનાદ કર્યો ત્યાં કર્મરૂપી બકરાં ઊભા રહેતા નથી.
ધર્મી પોતાના આત્માને કર્મોથી અત્યંત જુદો અનુભવે છે, ને કષાયથી પણ જુદો