मूर्ति–शास्त्र के बीजा आत्माओ ते कांई, आत्माना स्वमां नांखवा जेवुं नथी,
ए बधां तो परज्ञेयो छे. आवा अनुभव वडे ज सर्वज्ञनी साची स्तुति थाय छे.
ज्यारे द्वारिकाना राजा हता, त्यारे द्वारिकानगरी आगमां भडभड बळीने खाख
थवा लागी... कृष्ण अने बळभद्र पोताना माता–पिताना रथने पण दरवाजानी
बहार काढी न शक्या. ज्यां स्थिति पूरी थाय त्यां कोण तेने रोके? ए तो बधाय
ज्ञानना विषयो छे, तेमनाथी ज्ञाननी तद्न भिन्नता छे. अनित्य संयोगने
कायम टकाववा मांगे, पण जीव तेने टकावी शके नहीं, संयोगोथी अधिक एटले
के जुदो एवो असंयोगी अविनाशी चेतना–गुणे पूरो हुं छुं–एम धर्मी अनुभवे
छे.
वीत्या, पण पंथनो पार न आव्यो. साची समजणनो मार्ग ल्ये तो संसारनो
अंत आव्या वगर रहे नहीं. पुण्यपरिणाम अनंतवार कर्या पण एनाथी कांई
भवनो अंत न आवे. भाई! जन्म–मरणने टाळीने मोक्ष पामवाना मारगडा
कोई अलौकिक छे.
एकता माने छे. ज्ञानस्वभावना अनुभव वडे भिन्नता जाणवी ते धर्म छे.
तेना असंख्य प्रदेश कदी करमाय नहीं, तेनी ज्ञानचेतनामां रागरूपी अग्नि
प्रवेशी शके नहीं. बहारना जडना संयोग तो आवे ने जाय, पण समयसार
एवो भगवान आत्मा पोताना चेतनस्वभावे अविनाशीपणे बिराजी रह्यो छे.
आवो आत्मा बाह्य विषयोथी दूर छे, जुदो छे. आवी ओळखाण ते भगवाननी
निश्चयस्तुति छे.