मोक्षना रस्ते चाल्यो जतो मुमुक्षु, वच्चे झाडनी छाया जेवा अध्रुव भावोमां
अटकतो नथी; ते तो ध्रुव उपयोगरूप आत्माना ध्येय मोक्षपुरी तरफ चाल्यो
जाय छे...आनंदनुं वेदन करतो करतो ते पोताना सिद्धपदने साधे छे.
वधीने पूर्ण आनंद सहित पूर्णिमा थशे.
भेळववानुं मानीने खीचडो करे छे, अने पोताना भिन्न ज्ञानना स्वादने भूली
जाय छे. ज्ञानना भान वगर व्यवहार रत्नत्रयनो शुभराग करे तो पण
अज्ञानने लीधे ते जीव पापमां ज पडेलो छे, केमके निजस्वरूपथी ते पतीत
थयेलो छे; जिनना मार्गनी तेने खबर नथी.
आत्मा, तेनुं जेने भान छे ते मोहने जीतनारो जिन छे. ते जिनमार्गमां आव्यो;
तेणे पोतानी प्रभुता पोतामां ज जाणी.
ज्ञान छुं–एवुं जेने भान नथी, ज्ञाननो जेने अनुभव नथी ते ज्ञानस्वभावनी
पूर्णताने पामेला भगवाननी स्तुति क्यांथी करशे? हुं ज्ञानस्वभाव छुं–एवा
अंतरना अनुभव वडे जेटलुं चिंतवे एटलुं मळे तेम छे; आखुं परमात्मपद
अंदरमां भर्युं छे.
लईने ज्यां स्वानुभवरूप सिंहनाद कर्यो त्यां कर्मरूपी बकरां ऊभा रहेता नथी.
धर्मी पोताना आत्माने कर्मोथी अत्यंत जुदो अनुभवे छे, ने कषायथी पण जुदो