अमृतकळश, ते चैतन्यने अत्यंत विभक्त दर्शावीने अमृतनो अनुभव करावे छे. हवे
कोण आवो अनुभव न करे? बधाय जीवो आवो अनुभव करो. चैतन्यनिशान वडे
आत्माने परभावोथी अत्यंत जुदो स्पष्ट देखाडयो.....आत्मानो अर्थी थईने जुए तो
एकदम सहज–सुगम छे; ते सांभळतां खरा जिज्ञासुने एम थाय के वाह? केटलुं स्पष्ट
भेदज्ञान! जेने चैतन्य तरफ रुचि–उल्लास–प्रेम–आदर–झूकाव होय तेने ते अशक्य के
दुर्गम्य न लागे, पण आ तो मारा स्वघरनी चीज छे, ते मारा अंतर प्रयत्न वडे सुगम
छे,–एम भरोसो लावी, उत्साह लावी. स्वसन्मुख झूकाव वडे ते स्वानुभवथी चैतन्यने
प्राप्त करे ज छे. न थाय–एवी वात ज नथी.
उत्तर:– चैतन्यलक्षण ते विकल्पने पण जुदो पाडी नांखे छे, एटले विकल्प
उपयोगने अंतरमां वाळे छे; त्यां विकल्पथी पार चैतन्यना अमृतनो अनुभव
थाय छे.
वारंवार अभ्यास वडे आ आत्मा निर्विकल्प आनंदना अनुभव सहित
अत्यंतपणे प्रकाशी ऊठे छे. पहेलां सम्यग्दर्शन पण आवा भेदज्ञानना अभ्यासथी
थाय छे अने पछी केवळज्ञान पण आवा भेदज्ञानना अभ्यासथी थाय छे.
भेदज्ञान करीने ज्यां आत्मानो उपयोग आत्मामां लीन थयो त्यां सम्यग्दर्शन–
ज्ञान–चारित्र ने केवळज्ञान प्रगटे छे.
श्री गुरुना उपदेशथी चैतन्य चिह्नवडे जीव–अजीवनी भिन्नता जाणीने ज्यारे
सम्यक् भेदविज्ञान करे त्यारे ते जीव पोताना चैतन्यभावने ज ग्रहण करे छे, ने
अज्ञानने नष्ट करे छे. अहो, एवा भेदविज्ञानी जीवो आ जगतमां महात्मा
कहेवाय छे; भेदज्ञानना अभ्यास वडे अल्पकाळमां मोक्षपदने साधीने तेओ
निरंतर सुखी रहे छे.