गयो.
मुनिराज पासे दोड आव्या. मुनिराजे अवधिज्ञान वडे हाथीना पूर्वभवने जाणी लीधो;
अने शांत थयेला हाथीने संबोधीने कह्युं: अरे बुद्धिमान! आ पागलपणुं तने नथी
शोभतुं. आ पशुता, अने आ हिंसा तुं छोड! पूर्वभवमां तुं मरूभूति हतो; त्यारे हुं
अरविंदराजा हतो ते मुनि थयो छुं; अने तुं मारो मंत्री हतो, पण आत्मानुं भान
भूलीने आर्तध्यानथी तुं आ पशुपर्याय पाम्यो...हवे तो तुं चेत...अने आत्माने
ओळख.
आंखोमांथी आंसुनी धार पडवा लागी, विनयथी मुनिराजनां चरणोमां माथुं नमावीने
तेमनी सामे जोई रह्यो....कुदरती तेनुं ज्ञान एटलुं ऊघडी गयुं के ते मनुष्यनी भाषा
समजवा लाग्यो...अने मुनिराजनी वाणी सांभळवा तेने जिज्ञासा जागी.
अत्यंत प्रेमथी (वात्सल्यथी) ते हाथीने उपदेश देवा लाग्या: अरे हाथी! तुं शांत था.
आ पशुपर्याय ए कांई तारुं स्वरूप नथी, तुं तो देहथी भिन्न चैतन्यमय आत्मा छो.
आत्माना ज्ञान वगर घणा भवमां ते घणां दुःख भोगव्यां, हवे तो आत्मानुं स्वरूप
जाण अने सम्यग्दर्शनने धारण कर. सम्यग्दर्शन ज जीवने महान सुखकर छे. राग अने
ज्ञानने एकमेक अनुभववानो अविवेक तुं छोड....छोड! तुं प्रसन्न था....सावधान
था....अने सदाय उपयोगरूप स्वद्रव्य ज मारुं छे एम तुं अनुभव कर. तेथी तने घणो
आनंद थशे.
वधु निर्मळ थतां जाय छे...तेना अंतरमां सम्यग्दर्शननी तैयारी चाली रही छे.