नथी. तुं तो ज्ञानस्वरूप छो. तारा ज्ञानस्वरूपमां पाप तो नथी ने पुण्यनो शुभराग
पण नथी; तुं तो वीतरागी आनंदमय छो.–आवा तारा स्वरूपने तुं अनुभवमां ले....ने
तेनी श्रद्धा करीने सम्यग्दर्शन धारण कर.
बधी क्रियाओ नकामी छे. मिथ्यात्वना दावानळमां आखो संसार सळगी रह्यो छे,
तेमांथी आ सम्यग्दर्शन ज जीवने उगारनार छे. वीतराग–सर्वज्ञ अरिहंत देव,
रत्नत्रयधारक दिगंबर मुनिराज गुरु अने हिंसा वगरनो वीतरागभावरूप धर्म,–आवा
देवगुरुधर्मने ओळखीने तुं श्रद्धा कर, अत्यंत भक्तिथी तेनो आदर कर अने तेमणे
आत्मानुं शुद्ध स्वरूप जेवुं कह्युं छे तेवुं तुं जाण...तेनी श्रद्धा कर...आवा सम्यग्दर्शनथी
तारुं परम कल्याण थशे.
तेने सम्यग्दर्शन थयुं...परम आनंदनो अनुभव थयो...तेने एम थयुं के– ‘अहा,
अमृतना दरिया मारा आत्मामां डोली रह्या छे...परभावोथी भिन्न साचुं सुख मारा
आत्मामां अनुभवाय छे. क्षणमात्र आवा आनंदना अनुभवथी अनंत भवनो थाक
ऊतरी जाय छे.’ आवा आत्मानो वारंवार अनुभव करवानुं तेने मन थयुं...उपयोग
फरी फरीने अंतरमां एकाग्र थवा लाग्यो. आ अनुभवना अचिंत्य अपार महिमानो
कोई पार न हतो. वारंवार तेने एम थतुं के ‘अहो! आ मुनिराजे अद्भुत उपकार करी
आत्मानुं मूळ स्वरूप मने समजाव्युं. आत्म उपयोग सहजपणे झडपथी पोताना
स्वस्वरूप तरफ वळतां सहज निर्विकल्प स्वरूप अनुभवायुं.. चैतन्यप्रभु पोताना
‘एकत्व’ मां आवीने निजानंदमां डोलवा लाग्या...वाह! आत्मानुं स्वरूप कोई अद्भुत
छे. परम तत्त्वने पामीने, मारा चैतन्यप्रभुने में मारामां ज देख्या.
हाथीनो जीव आत्मज्ञान पाम्यो छे, भवनो छेद करीने ते मोक्षना मार्गमां आव्यो छे.
मुनिराजे प्रसन्न थईने हाथ ऊंचो करीने हाथीने आशीर्वाद आप्या.