सरोवर पासे आव्यो; तळावना
किनारे झाड उपर घणा वांदरा रहेता
हता, ते आ हाथीने जोईने खुशी
थया. तळावमां चोक्खु पाणी जोईने
ते पीवा माटे हाथी सरोवरमां
ऊतर्यो; पण तेनो पग ऊंडा कादवमां
खूची गयो...ते काढवानी महेनत
करवा छतां नीकळी न शक्यो. आथी
ते हाथीए आहार–पाणीनो त्याग
करीने समाधिमरणनी तैयारी करी; ते
पंचपरमेष्ठीने याद करीने आत्मानुं
चिंतन करवा लाग्यो.
घणी किकियारी करवा लाग्या....पण
कमठनो जीव फूंफाडा मारतो त्यां आव्यो; हाथीने देखतां ज पूर्वभवना वेरना संस्कारने
लीधे तेने घणो क्रोध चडयो ने दोडीने हाथीने करडयो. काळकूट झेरवाळो सर्प करडवाथी
हाथीने झेर चडयुं अने थोडा वखतमां तेनुं मरण थयुं. परंतु आ वखते तेणे पहेलांनी
जेम आर्त्तध्यान न कर्युं, आ वखते तो आत्माना ज्ञानसहित धर्मनी उत्तम भावना
भावतां–भावतां तेणे समाधिमरण कर्युं...अने देह छोडीने ते बारमा स्वर्गमां देव थयो.
सगा भाई, तेमां पुण्य–पापना फळ अनुसार एक तो स्वर्गमां गयो ने बीजो नरकमां
गयो.