हतुं. ते भील आ वनमां रहेतो हतो, ने हाथमां धनुष–बाण लईने क्रूर भावथी हरण
वगेरे पशुओनी हिंसा करतो हतो; ते मांसनो लालचु हतो, आ रीते ते महान पाप
बांधी रह्यो हतो. वनमां फरतां फरतां ते भील, ज्यां मुनिराज ध्यानमां बेठा हता त्यां
आवी पहोंच्यो, ने मुनिराजने जोतां ज, परम भक्तिभाव आववाने बदले पूर्व भवना
संस्कारथी तेने क्रोध आव्यो, हाथमां बाण लईने तेणे मुनि तरफ ताक्युं ने ते बाणवडे
मुनिराजनुं शरीर वींधाई गयुं.
शक्यो...ने ध्यानमां स्थिर ए अहिंसक मुनिराजनी वगरकारणे हिंसा करीने ते जीवे
तीव्र अनंतानुबंधी क्रोधथी सातमी नरकनुं आयुष्य बांधी दीधुं. क्रोधथी भान भूलेला
जीवने एटलुं पण भान न रह्युं के आ क्रोधना फळमां केटला भयंकर दुःखो भोगववा
पडशे!
मारे–ते बंने प्रत्ये समभाव छे, जीवन अने मरणमां पण तेमने समभाव छे, देहनुंय
तेमने ममत्व नथी, आत्माना आनंदमां एवा मशगुल छे के देह वींधावा छतां तेनुं दुःख
नथी; मोह होय तो दुःख थाय ने? निर्मोहीने दुःख शुं? ए तो निर्मोहपणे धर्मध्यानमां
ज एकाग्र छे. बाण मारनार भील उपर पण तेमने क्रोध थतो नथी. वाह रे वाह! धन्य
क्षमाना भंडार मुनिराज!
समाधिमरण कर्युं अने मध्यम ग्रैवेयकमां अहमीन्द्र थया.