छे. चोथागुणस्थाने शुद्धपरिणतिवडे स्वानुभूति थतां आत्मा निजघरमां
आव्यो...ध्रुवधाममां आवीने विसामो लीधो. तेणे शुद्धपारिणामिकभावने द्रष्टिमां लईने
तेने ज उपादेय जाण्यो.
एकली वात करे के आवो आत्मा उपादेय छे–ए तो विकल्पनी धारणा छे, ते विकल्पवडे
कांई आत्मा उपादेय थतो नथी, अनुभवमां आवतो नथी; तेणे खरेखर आत्माने
उपादेय जाण्यो ज नथी.
भेदोथी पार छे, जे शुभाशुभ भावोरूपे परिणमतो नथी एवो एक ज्ञायकभाव छे ते
शुद्ध आत्मा छे परलक्ष छोडीने आवा भगवान आत्माने ध्येय बनावीने पर्याय वडे
तेनुं जे सेवन करे छे, एटले के तेना अनुभवथी पर्यायमां जे शुद्धता प्रगट करे छे, तेने
ते शुद्धता द्वारा ‘आ द्रव्य शुद्ध छे’ एम शुद्धआत्मा प्रतीतमां आवे छे; अने तेने ज शुद्ध
कहीए छीए. आ रीते भिन्नपणे उपासवामां आवे त्यारे शुद्ध कहेवाय छे. एम ने एम
शुद्ध–शुद्ध कहे तेनी वात नथी. पुस्तक वांचीने के सांभळीने धारणाथी लोको वात करवा
लाग्या, पण अंदर तेनो अर्थ बहु सूक्ष्म छे. आत्मा प्रमत्त के अप्रमत्त नथी, ते एक शुद्ध
ज्ञायक छे,–पण कोने?
‘पण शुद्ध तो त्रिकाळ छे ने?’–भले हो,–पण पोताने द्रष्टिमां आव्या वगर ‘आ
त्रिकाळ शुद्ध छे’ एम नक्की कोणे कर्युं? ‘त्रिकाळ शुद्ध छुं’ एम नक्की